Текст песни Александра Фагот - памятаеш..

Пакінуты перон-
эпізод з жыцця.
Мёртвы вагон-
мімалётныя сустрэчы.
Мінулае ў мінулым
і час..
ён не лечыць.

Мінулае ў мінулым,
пераглядваеш даўнія фотаздымкі..
успаміны, як сняжынкі,
пралятаюць перад табой,
але..чамусьці няма турботы,
толькі спакой па нотам
кудысьці бяжыць.

Закрываеш вочы -
і бачыш сябе такім маленькім і наіўным.
Памятаеш, як ноччу,
накрыўшыся коўдрай з галавой, нявінна,
спадзяваўся, што яна захавае цябе ад усяго..
Здаецца, колькі прайшло..
колькі хвілін, не, секунд мінула з таго часу?

Памятаеш..як са слоў "давай сябраваць",
без непатрэбных пытанняў пачыналася
штосьці па-дзяцінскі шчырае і добрае.
А як ты марыў навучыцца лятаць
і пераскокваў з ложка на ложак..
цябе падабалася
ажыцяўляць свае думкі. Можа
менавіта таму не было праблем.
Усё здавалася вырашальным,
такім лёгкім і спасцягальным.

Памятаеш..як ты злаваўся,
калі хто-небудзь цябе пераступаў,
а ты думаў, што не вырасцеш.
Як..каб ніхто не хваляваўся,
калі ішоў спаць, браў
з сабой адначасова некалькі цацак.
Як у школе скакаў
толькі па пліткам аднаго колеру.

Памятаеш..
словы "мірыціся, мірыцеся і больш не біціся"
вырашалі сваркі.
Як іскры ад зваркі
маглі асляпіць,
таму, убачыўшы іх, закрываў вочы.
Думаў..калі праглынуць
косткі гарбуза ці яблыка,
у жываце яны прарастуць.

Памятаеш..
як марыў пайсці ў першы клас.
А потым..не раз
хварэў на хітрасць
і спадзяваўся на матуліну літасць.

Як узімку
бяжаў з языком на барадзе
на горку, лёд, дзе
мокрыя сябры будавалі крэпасць
і, на рэдкасць,
чакалі менавіта цябе.

Памятаеш..аднойчы,
зусім нечакана, адкрыў вочы
і прачнуўся.
Ужо падлетак.
Увесь сусвет перавярнуўся.
Вось так, непрыкметна,
пасталеў у адно імгненне.

Мінулае ў мінулым,
дзіцячыя фотаздымкі..
па пылінкам
складваецца сучастнасць.

Бачыш у павуцінні перон,
забіты вагон,
мнагазначнасць позіркаў
чарговых падарожнікаў.

The remaining platform-
an episode from life.
Dead car
fleeting encounters.
The past in the past
and time ..
it does not cure.

The past in the past,
viewing old photos ..
memories like snowflakes,
fly in front of you,
but..for some reason no worries
only calm on the notes
running somewhere.

You close your eyes -
and you see yourself so small and naive.
Remember how at night,
covered with a blanket with his head, innocent,
hoped she would save you from everything ..
It seems how much has passed ..
how many minutes, no, seconds have passed since then?

Remember..as of the words "let's be friends",
without unnecessary questions began
something childishly sincere and good.
And how you dreamed of learning to fly
and jumped from bed to bed ..
you liked it
carry out your thoughts. Maybe
which is why there were no problems.
Everything seemed crucial,
so easy and comprehensible.

Remember..how angry you were,
if anyone has trespassed on you,
and you thought you wouldn't grow up.
Like..nobody to worry,
when he went to bed, took
with several toys at once.
Like school jumping
only on tiles of one color.

Do you remember ..
the words "reconcile, reconcile and stop fighting"
resolved quarrels.
Like sparks from welding
could blind
so when he saw them he closed his eyes.
Thought..when swallowed
pumpkin or apple bones,
in the abdomen they will germinate.

Do you remember ..
as dreamed of going to first grade.
And then..more than once
was sick of cunning
and hoped for his mother's mercy.

Like winter
ran with his tongue on his beard
on a hill, ice, where
wet friends built a fortress
and, rarely,
waiting for you.

Remember..one day,
quite unexpectedly, opened his eyes
and woke up.
Already a teenager.
The whole universe turned upside down.
That's right, imperceptibly,
matured in an instant.

The past in the past,
children's photos ..
on dust particles
developing complicity.

You see in the cobweb platform,
killed car,
ambiguity of looks
regular travelers.