Радасць жаўранкам звоніць над хмарамі,
хай не згледжу яе, не збяру…
Дні насталі важкІя, цяжарныя,
зной
спрабуе
расці
Беларусь.
Зноў спрабуе,
і з думкамі нашымі,
з дзіўнай кволаю музыкай слоў…
Слоў,
што кпілі з іх ворагі, страшылі,
што ледзь ветрам іх не змяло.
Наша ж мова –
цудоўная, спеўная,
ўмее спелым калоссем шумець,
галасіць навальніцай улеўнаю,
вераснёваю меддзю звінець.
Мова наша –
выкутая з золата –
не йржавее,
блішчыць,
зіхаціць.
Гэта мова паэтаў і волатаў,
скарб, які нас трымаў у жыцці.
Каб не мова,
даўно б мы растаялі,
разышліся б імглой між чужых,
збеглі ў вырай гусінаю стаяю…
Але з мовай –
і мы будзем жыць.
Будзем жыць!
Днямі яснымі, новымі,
пойдзем, пойдзем з табою ў гару,
наша жытняя
і васільковая,
несмяротная Беларусь.
The joy of the larks is ringing above the clouds,
let me not see her, let me not gather…
The days are heavy, pregnant,
heat
trying
to grow
Belarus.
Trying again
and with our thoughts,
with amazing weak music words…
Words
that their enemies scoffed at them, terrified them,
that the wind barely crushed them.
Our language is
gorgeous, singing,
is able to make noise with a mature colossus,
howling with a thunderstorm,
September copper ring.
Our language -
forged of gold -
does not rust,
shines
sparkle.
It is the language of poets and giants,
the treasure that kept us alive.
Not to mention
how long would we have melted,
would disperse in a mist among strangers,
escaped into a hollow goose stand…
But with language -
and we will live.
Let's live!
The days are clear, new,
let's go, let's go with you to the mountain,
our rye
and cornflower,
immortal Belarus.
