Груша цвіла апошні год.
Усе галіны яе, усе вялікія расохі, да апошняга пруціка, былі ўсыпаны буйным бела-ружовым цветам. Яна кіпела, млела і раскашавалася ў пчаліным звоне, цягнула да сонца сталыя лапы і распускала ў яго ззянні маленькія, кволыя пальцы новых парасткаў. I была яна такая магутная і свежая, так утрапёна спрачаліся ў яе ружовым раі пчолы, што, здавалася, не будзе ёй зводу і не будзе ёй канца.
Аднак надыходзіла яе апошняя часіна.
Дняпро падбіраўся да яе спакваля, як разбойнік. У вечным сваім імкненні скрышыць правы бераг, ён падступаў зусім бліз-ка да яго, руйнаваў адхоны, зносіў лазу, гвалтоўна вырываў кавалкі берага або асцярожна падмываў яго, каб раптам абурыць у ваду цэлыя глыбы зямлі. Потым адступаў да наступнай вясны, і трава літасціва спяшалася залячыць раны, нанесеныя Дняпром. А ён вяртаўся зноў і зноў і з часам абкружыў грушу амаль з усіх бакоў.
Pear bloomed last year.
All its branches; all the great Rossokha to the last twig were covered with large white and pink. She was in full swing, and thrilled deliciously at the ringing of the bee, held out to the sun his old legs and dissolve its radiance small, delicate fingers of new shoots. I had it as powerful and fresh, so passionately argued in her pink paradise bees that did not seem to be her vault and will not be the end of it.
However, there came its last minute.
Dnepr was chosen for her gradually, like a robber. In the eternal quest to crush its right bank, it rises quite near a minute to it, destroying slopes, bore vines forcibly tore pieces of land or gently tempted him to anger suddenly whole blocks of land in the water. Then I depart until the following spring, and grass charitably hastened to heal the wounds of the Dnieper. And he returned again and again and eventually pear surrounded on almost all sides.
