Караткевіч, 1968
Я іду лугавою дарогай,
Пакручастай і цёмнай, як лёс.
Над ракой азярод шматногі
Барадою сена зарос.
Галавою прынікшы да сена,
Ў ноч гляджу на рачное шкло...
Глуха так, так цяжка і дрэнна
Мне ніколі яшчэ не было.
Ўсё было: пацалункі світаннем,
Над ракою туман залаты,
Бедны прывід майго кахання,
Што здушыла разважліва ты.
Сэрцам ведаю: так не трэба.
І ніколі халодны разлік
Не заменіць дарогі пад небам,
На якім ледзяны маладзік.
Нельга жыць з незгасальным болем,
І ўсё роўна да схілу год
Памажы мне - ніколі, ніколі
Не забыць пра яе, азярод!
Karatkevіch , 1968
I іdu Lugavov darogay ,
Pakruchastay i tsёmnay yak loess .
Over the shrine azyarod shmatnogі
Barad hay overgrown .
Galavit prynіkshy yes hay
¡The nights glyadzhu on rachnoe Shklo ...
So deaf , so i tsyazhka draenei
I nіkolі yashche was not.
Ўsё was : patsalunkі svіtannem ,
Above the fog rakoyu Salat ,
Poor pryvіd Maiga Kahane
INTO zdushyla razvazhlіva you .
Veda of the Heart : do not treba .
² nіkolі halodny razlіk
Not zamenіts darogі pad nebam ,
On yakіm ledzyany maladzіk .
Nelga zhyts s nezgasalnym Bol ,
² ўsё roўna yes skhіlu year
Pamazhy me - nіkolі , nіkolі
Not zabyts great Yai , azyarod !
