Ад родных нiў, ад роднай хаты
У панскi двор дзеля красы
Яны, бяздольныя, узяты
Ткаць залатыя паясы.
I цягам доўгiя часiны,
Дзявочыя забыўшы сны,
Свае шырокiя тканiны
На лад пярсiдзкi ткуць яны.
А за сьцяной сьмяецца поле,
Зiяе неба з-за акна,-
I думкi мкнуцца мiмаволi
Туды, дзе расьцьвiла вясна;
Дзе блiшча збожжа ў яснай далi,
Сiнеюць мiла васiлькi,
Халодным срэбрам зьзяюць хвалi
Мiж гор лiючайся ракi;
Цямнее край зубчаты бора...
I тчэ, забыўшыся, рука
Замiж пярсiдзкага вузора
Цьвяток радзiмы васiлька.
From native fields, from native house
To the manor for beauty
They, helpless, are taken
Weave gold belts.
And for long hours,
Girls forgetting dreams,
Its wide fabrics
They weave in the Persian style.
And behind the wall laughs the field,
The sky is shining from behind the window, -
And thoughts rush involuntarily
Where spring has blossomed;
Where the splendor of the grain is in the clear distance,
Cute cornflowers are blue,
The waves shine with cold silver
Between the mountains of a flowing river;
Darker edge of toothed boron ...
I weave, forgetting, hand
Instead of the Persian pattern
The flower of the native cornflower.
