Текст песни Неизвестен - abu lala mahari

Աբու – Լալա Մահարին,
Հռչակավոր բանաստեղծը Բաղդադի,
Տասնյակ տարիներ ապրեց
Խալիֆաների հոյակապ քաղաքում,
Ապրեց փառքի և վայելքի մեջ,
Հզորների և մեծատուների հետ սեղան նստեց,
Գիտունների և իմաստունների հետ վեճի մտավ,
Սիրեց և փորձեց ընկերներին,
Եղավ ուրիշ – ուրիշ ազգերի հայրենիքներում,
Տեսավ և դիտեց մարդկանց և օրենքները:
Եվ նրա խորաթափանց ոգին ճանաչեց մարդուն,
Ճանաչեց և խորագին ատեց մարդուն
Եվ նրա օրենքները:

Եվ որովհետև չուներ կին և երեխաներ,
Բոլոր իր հարստությունը բաժանեց աղքատներին,
Առավ իր ուղտերի փոքրիկ քարավանը` պաշարով ու պարենով,
Եվ մի գիշեր, երբ Բաղդադը քուն էր մտել
Տիգրիսի նոճիածածկ ափերի վրա, –
Գաղտնի հեռացավ քաղաքից…
Եվ քարավանը Աբու – Լալայի` աղբյուրի նման մեղմ կարկաչելով`
Քայլում էր հանգիստ, նիրհած գիշերով, հնչուն զանգերի անուշ ղողանջով:

Հավասար քայլով չափում էր ճամփան այն քարավանը ոլոր ու մոլոր,
Եվ ղողանջները ծորում քաղցրալուր` ողողում էին դաշտերը անդորր:

Մեղկ փափկության մեջ Բաղդադն էր նիրհում ջեննաթի շքեղ, վառ երազներով,
Գյուլստաններում բլբուլն էր երգում գազելներն անուշ` սիրո արցունքով:

Շատրվանները քրքջում էին պայծառ ծիծաղով ադամանդեղեն,
Բույր ու համբույր էր խնկարկվում չորս կողմ խալիֆների քյոշքից լուսեղեն:

Գոհար աստղերի քարավանները թափառում էին երկնի ճամփեքով,
Եվ ղողանջում էր ողջ երկինքն անհուն` աստղերի շքեղ, անշեջ դաշնակով:

Մեխակի բույրով հովն էր շշնջում հեքիաթներն հազար ու մի գիշերվա,
Արմավն ու նոճին անուշ քնի մեջ օրորվում էին ճամփեքի վրա:

Եվ քարավանը` օրոր ու շորոր, զնգում էր առաջ ու ետ չէր նայում.
Անհայտ ուղին էր Աբու – Լալային բյուր հրապույրով կանչում, փայփայում:

– Գնա, միշտ գնա, իմ քարավանս, և քայլիր մինչև օրերիս վերջը, –
Այսպես էր խոսում իր սրտի խորքում Աբու Մահարին Մահարին, մեծ բանաստեղծը:

Գնա մենավոր վայրերը թափուր,

Абу - Лала Махари,
Знаменитый поэт Багдад,
Прожил десятилетия
В великолепном городе Caliphes,
Жил в славе и наслаждении,
Он сидел стол с мощными и утешителями,
Знание и мудрые люди вошли в спор,
Любил и пытался друзьям,
Были другие - в родинах других стран,
Видел и смотрел на людей и законы.
И его проницательный дух признал человека.
Признан и ненавидел человека
И его законы.

И потому что женщины и дети не имели
Разделил все свое богатство бедным,
Он взял небольшой караван своих верблюдов с акциями и едой,
И однажды ночью, когда Багдад вошел в сон
На берегу, покрытых тигрессией побережья, -
Тайно покинул город ...
И караван, как Абу - Лала, как нежный мягко,
Он спокойно ходил со сладкой ночью звуковых звонков.

С равным шагом, дорога была измерена караванским поворотом и потерей,
И грудь сладко болтается, затопила поля спокойствия.

В мягкость греха Багдад был в роскошных, ярких мечтах Нирума,
В Гулштанах Блобул пел газелс со слезой любви.

Фонтаны плакали с ярким смехом бриллиантов,
Аромат и поцелуй были ладанами на четырех сторонах халифа из Кыхоса.

Караваны звезд Гогара бродили по дороге,
И все небо было в огне.

Запах гвоздики шептал с фея сказки тысячу ночью.
Ладонь и ель украшены на дороге.

И караван был перерывом и выстрелом, и не оглядывался назад.
Неизвестный маршрут был бюджет Abu - Lala, лечевшись.

- Иди, всегда иди, мои караваны и ходите до конца моих дней.
Вот как Абу Махари Махари, большой поэт, говорил о своем сердце.

Перейти к одиноким местам вакантным,