Дарога партызанская,
балоцістая, гразкая,
ні ўзлесся, ні прасвета,
ні зоркі ў вышыні.
Глядзім мы на дарогу:
будзь ласкавейшай троху!
Лес родны, весялей нам прашумі!
Дарога або сцежка,
дзе зверу ступаць цяжка,
ці проста бездарожжа,
дзе не ступаў і звер.
Ідзём мы бездарожжам.
Мы не ісці не можам.
Не можам спатыкацца мы цяпер.
Што ў змроку нас чакае?
Ваўкоў галодных зграя?
Варожая засада –
ваўкоў двуногіх раць?
Ды мы ідзём лясамі,
ідзём і знаем самі,
што не сябе – Радзіму
нам трэба ратаваць.
Гаі дзе салаўіныя?
Усе куткі савіныя
ды сцежкі ўсе звярыныя,
глухія гушчары.
І вось за ўсё за гэта
мігне нам даль прасвета,
заззяе раптам зорка ўгары.
The guerrilla road,
swampy, muddy,
no edge, no lumen,
no stars in height.
We look at the road:
be a little kinder!
The native forest, make fun of us!
Road or trail,
where beasts tread hard,
or just off-road,
where the beast did not tread.
We are going off-road.
We can't go.
We can't stumble now.
What awaits us in the dark?
A pack of hungry wolves?
Enemy ambush -
wolves bipedal army?
Yes we go through the woods,
let's go and know for ourselves
that is not itself - the Motherland
we need to save.
Where are the nightingales?
All corners are saviny
yes the trails are all animal,
deaf thickets.
And that's all for it
flashes us the distance of enlightenment,
the star glows suddenly above.
