Здаецца, той дом стаяў на ўскраіне месца,
На вуліцы з цёплага пылу і плотаў драўляных,
Пад грушай вялікай, якая ўжо не радзіла,
Затое давала шмат ценю ў летнюю сьпёку.
Здаецца, той дом быў пабелены некалі вапнай,
Ля дому быў кветнік, а ў ім незьлічоныя кветкі.
На тле белых сьценаў найлепей глядзеліся мальвы,
Навогуле, мальвы заўсёды глядзяцца няблага.
Здаецца, той дом меў блакітна-зялёныя дзьверы.
Яго гаспадар з гаспадыняй былі ўжо вельмі старыя,
Яны гаварылі пра сьмерць і пра кветкі.
У доме была цішыня і паўцемра.
Здаецца, у доме былі мы ня болей за колькі хвілінаў,
Але, калі выйшлі адтуль, то было ўжо цёмна.
У цемры быў прывідны водар лілеяў і мяты,
Паблізу ў ваду гучна падала кропля.
Пазьней мы дарэмна чакалі апошні аўтобус
На вуліцы з цёплага пылу і плотаў драўляных.
Хацелі паліць, але ў нас не было запальнічкі,
Хацелі вярнуцца ў дом, але нам не ставала нахабства.
Кажется, что дом стоял на окраине места,
На улице тёплой пыли и деревянных заборов,
Под большой грушей, которая не родила,
Зато в летнюю жару давало много тени.
Кажется, когда-то дом был побелен известью,
Рядом с домом был цветник, и в нем росло бесчисленное количество цветов.
На фоне белых стен лучше всего смотрелись мальвы,
В целом мальвы всегда хорошо смотрятся.
В этом доме, кажется, были сине-зеленые двери.
Его хозяин и хозяйка были уже очень старыми,
Они говорили о смерти и о цветах.
В доме стояла тишина и полумрак.
Кажется, мы были в доме не больше нескольких минут,
Но когда они вышли оттуда, было уже темно.
В темноте стоял призрачный аромат лилий и мяты,
Рядом громко упала капля в воду.
Позже мы напрасно ждали последний автобус
На улице с теплой пылью и деревянным забором.
Хотели закурить, но зажигалки не было,
Мы хотели вернуться в дом, но у нас не хватило смелости.
