(И. Лученок - М. Богданович)
I зноў пабачыў я сялiбы,
Дзе леты першыя прайшлi.
Там сцэны мохам параслi,
Вясёлкай адлiвалi шыбы.
Усё ў пылу, i стала мне
Так сумна-сумна ў цышыне...
Я ў сад пайшоу - там глуха, дзiка,
Усё травою парасло...
Няма таго, што раньш было...
Няма таго, што раньш было,
I толькi надпiс "Веранiка"...
I толькi надпiс "Веранiка" на лiпы ў рэзаны ў кары.
Казаў вачам аб тэй пары: -
Расцi ўзмацовывайся, дрэва,
Як манумент жывый ўставай
I к небу надпiс падымай,
I к небу надпiс "Веранiка"...
Чым боле сходзiць дзён, начэй,
Тым iмя мiлае вышэй...
Няма таго, што раньш было...
Няма таго, што раньш было,
I толькi надпiс "Веранiка"
Чым боле сходзiць дзён, начэй,
Тым iмя мiлае вышэй.
(I. Luchenok - M. Bogdanovich)
And again I saw the house,
Where the years first passed.
There the scenes are overgrown with moss,
The windows were cast with a rainbow.
Everything is in the dust, and it became me
So sad-sad in silence ...
I'll go to the garden - it's deaf, wild,
Everything is overgrown with grass ...
Not what it used to be ...
Not what it used to be,
And only the inscription "Veronica" ...
And only the inscription "Veronica" on the linden trees cut into the bark.
Told his eyes about the couple: -
Grow stronger, tree,
As a living monument stand up
And raise the inscription to the sky,
And to the sky the inscription "Veronica" ...
The more days, nights,
The sweet name above ...
Not what it used to be ...
Not what it used to be,
And only the inscription "Veronica"
The more days, nights,
The sweet name above.
