Мой родны кут, як ты мне мілы,
Забыць цябе не маю сілы!
Не раз, утомлены дарогай,
Жыццём вясны мае убогай,
К табе я ў думках залятаю,
І там душою спачываю
Вось, як цяпер, перада мною
Стае куточак той прыгожа,
Крынічкі вузенькае ложа
І елка ў пары з хваіною,
Абняўшысь цесна над вадою,
Як маладыя ў час кахання
У апошні вечар раставання.
Люблю цябе, мой бераг родны,
Дзе льецца Нёман срэбраводны,
Дубы дзе дружнай чарадою
Стаяць, як вежы, над вадою.
Мой родны кут, як ты мне мілы,
Забыць цябе не маю сілы
Мой родны кут, як ты мне мілы,
Забыць цябе не маю сілы
My hometown, how are you dear to me,
I have no strength to forget you!
More than once, tired of the road,
The life of spring has a miserable,
To you I fly in my mind,
And there I rest my soul
Here, as now, in front of me
The corner is that beautiful,
Springs narrow bed
And a Christmas tree paired with pine,
Hugging tightly over the water,
How young in love
On the last evening of parting.
I love you, my native shore,
Where the silver Neman flows,
Oaks where a friendly flock
They stand like towers over the water.
My hometown, how are you dear to me,
I have no strength to forget you
My hometown, how are you dear to me,
I have no strength to forget you
