Застагнаў дзед, кладучыся,
Лёг, шчаку рукой падпёр.
-Смерць падходзiць, крадучыся,
Як дастадавоўкз-загор…
Ты, Сымон, баiшся смерцi?
– Не!.. сапраўды гавару:
Я б хацеў скарэй памерцi,-
Дзед, памрэш, i я памру.
Пад агульны смутак гэты
Граў Сымон цяпер адзiн,
Граў прашчанне жыццю лета,
Спеву-радасцi далiн;
I ляцелi ў паднябессi
З звонкiм крыкам жураўлi.
Нiкла жыцце ў шумным лесе,
Агаляўся твар зямлi.
Смерць, жыццё… Дзiўно ўсё гэта!
I на што жыць? Каб сканаць?
Смерць прыйшла – i песня спета,
I прыложана пячаць.
I няўжо не будзе следу,
Жыў на свеце ты, цi не?..
Смуткаваў Сымон па дзеду
I з iм бачыўся … у сне.
Застонал дедушка, надеваясь,
Маленькая, щека
-Потремление отвечает, кража,
Как Достаузуз-Загор ...
Вы, Саймон, боитесь смерти?
- Нет! .. я действительно говорю:
Я хотел бы умереть
Дедушка, ты умрешь, и я умру.
Под общей грустью это
Сыграл Саймон сейчас один,
Играл давление лета жизни,
Пение долины;
И они летали в небе
С кольцами кричащими кранами.
Жизнь в шумном лесу,
Лицо земли было выставлено.
Смерть, жизнь ... это странно!
А на чем жить? Сканировать?
Смерть пришла - и песня спермы,
И печать приклеена.
И не было бы следов
Жил в мире, вы или нет? ..
Оплакивал Саймона дедушкой
И он видел с ним ... во сне.
