ІМПРЭСІЯ
Сьніў я сон, быццам нехта пяшчотна мяне крануў.
Чуў я словы пяшчоты, прывабныя, як міражы.
Сон кагосьці здаўна мне вярнуў, пазабытую, але адну,
Зь цемры згаслыя гукі вярнуў да струны,
ўваскрасіўшы струну.
І яна зазьвінела – у явы і сну на мяжы.
І на гэтай мяжы я цябе зьберагаў, як агонь трапяткі,
Як хвіліну дрымоты апошнюю мы беражэм
Ад павеваў і пахаў, ад сонца, ад дотыку грубай рукі,
І ад песьні дажджу, і ад думкі, што нас сьцеражэ.
Бо ня ведаў – і ведаў, – што дзень узьляціць, як ласо,
І пацягне бакамі мяне па пяску і траве
Да турбот, да жыцьця, да шумлівых яго галасоў,
Да згрызот, забыцьця, да імклівых дарог і лясоў,
Да ўсяго, што навекі цябе ад мяне адарве,
І ўпадзеш ты у змрок, як сьляза, як згасаючы дзень,
І навекі ты ў цёмных, бяспамятных згінеш вяках
Ў міг апошні дрымоты, як толькі наяве ўпадзе
Не на грудзі твае, а на ложа пустое рука.
1969 У. Караткевіч
Впечатление
Святой Я мечта, как кто-то, нежно коснулся меня.
Я слышал слова нежности, привлекательны как миры.
Спать кто-то давно вернулся, успешно, но один,
От звуков темноты вернулись в строки,
Строка воскресения.
И она подогнала - в Яве и спать на границе.
И на этой границе я потратил тебя как огнестрельные триллеры,
Как момент Naps последние мы берем
От борьбы и пахнет от солнечного света от прикосновения грубых рук,
И от песни дождя, и от мысли, что мы плоти.
Ибо он не знал - и знал - что день - ложи как лассо,
И потяните края меня на песок и траву
К беспокойству, к жизни, вовременным голосам,
Удалить, забыть, к быстрой дорогам и лесам,
Всем, что будет навсегда от меня,
И вы падаете в мрачный день, как слез, как день знакомства,
И навсегда вы в темноте, неисправные изгибы
Миги последних Naps, как только на самом деле упадет
Не на груди и пустой рукой.
1969 В. Короткевич
