Калі прымусіць час сказаць "бывай",
А ў сэрцы не пагасне жар кахання, —
Пакінь без слоў, але не дабівай
Мяне суровым словам — расставанне!
Ты пры апошняй стрэчы у гаі,
Пакуль зара расой напоіць руту,
Апошнім пацалункам упаі
I ўжо на ростань — кроплямі атруты.
Разлучымся — і стане мне лягчэй;
Бяссільны, упаду к табе на ўлонне,
Цалую я блакіт тваіх вачэй,
Загледзеўшыся ў цемру іх прадоння.
Так да сканчэння свету я прасплю,
А ў Судны дзень, калі затрубяць трубы,
Ты ціха сыдзеш з неба на зямлю,
Каб разбудзіць таго, хто сэрцу любы.
I здасца мне, што не прайшлі вякі, —
Зусім нядаўна я цябе пакінуў, —
Загледзеўся ў вачэй тваіх блакіт
I задрамаў на нейкую хвіліну.
Адэса, 1825
Адам Міцкевіч
If you make time say "goodbye",
And the heat of love will not go out in the heart, -
Leave without words, but do not finish
To me in a harsh word - parting!
You're at the last meeting in the grove,
While it is dawn to water the root,
The last kiss is drunk
And already at the crossroads - drops of poison.
Let's break up - and it will be easier for me;
Powerless, I will fall into your womb,
I kiss the blue of your eyes,
Peering into the darkness of their betrayal.
So before the end of the world I will sleep,
And on the Day of Judgment, when the trumpets sound,
You will quietly descend from heaven to earth,
To awaken anyone's heart.
And it will seem to me that the ages have not passed, -
I left you recently, -
Peered into your blue eyes
I dozed off for a moment.
Odessa, 1825
Adam Mickiewicz
