Озатып вокзаллар каршында
Маңгайдан үптеләр аналар
Тузанлы юллардан үттеләр
Дөньяны күрмәгән балалар
Балалар керделәр утларга,
Балалар сүз бирде тупларга.
Күпләре, төренеп шинельгә,
Калдылар еракта йокларга.
«Балалар, торыгыз, балалар,
Ашыгыз суына табында…»
Ничә ел тормыйлар балалар
Иделдә һәм Дунай ярында…
Уятма, йокласын, син, ана,
Айларны, елларны санап бар:
Күңелдә һаман яшь, гел бала —
Кайтмаган солдатлар, солдатлар
Ана ул йокламый, сабые
Юрганын ачса да уяна.
Аналар йөрәге шикелле
Мәйданда мәңгелек ут яна.
Аналар йөрәге шикелле
Ут яна, уйлана, талпына.
Аналар хәтере шикелле
Җил йөри курганнар артында
Accompanied in front of the train stations
The mothers kissed her forehead
They crossed dusty roads
Children who have not seen the world
The children went into the fire,
The children promised to gather.
Many, in disguise,
The rest are to sleep in the distance.
“Children, stand up, children,
In a hurry, drink water ... ”
Children don’t live for many years
On the Volga and on the shores of the Danube ...
Don't wake up, sleep, you, mother,
Count the months and years:
Still young in my heart, always a child -
Non-returning soldiers, soldiers
The mother is not sleeping, baby
He wakes up even when he opens his blanket.
The hearts of mothers are like
Eternal fire burns in the square.
The hearts of mothers are like
The fire is burning, thinking, trying.
Motherhood is like a memory
The wind blows behind the mounds
