Ишеттем мин кичә: берәү җырлый
Чын безнеңчә матур, милли көй;
Башка килә уйлар төрле-төрле,—
Әллә нинди зарлы, моңлы көй.
Өзлеп-өзлеп кенә әйтеп бирә
Татар күңле ниләр сизгәнен;
Мискин булып торган өч йөз елда
Тәкъдир безне ничек изгәнен.
Күпме михнәт чиккән безнең халык,
Күпме күз яшьләре түгелгән;
Милли хисләр белән ялкынланып,
Сызлып-сызлып чыга күңленнән.
Хәйран булып җырны тыңлап тордым,
Ташлап түбән дөнья уйларын;
Күз алдымда күргән төсле булдым
Болгар һәм Агыйдел буйларын.
Түзәлмәдем, бардым җырлаучыга,
Дидем: «Кардәш, бу көй нинди көй?»
Җавабында милләттәшем миңа:
«Бу көй була, диде, Әллүки!»
I heard yesterday: someone is singing
A truly beautiful, national tune like ours;
Different thoughts come in different forms, -
Or what a mournful, mournful tune.
He tells it spontaneously
What the Tatar heart felt;
In three hundred years of being poor
How fate has oppressed us.
How much trouble our people have suffered,
Not many tears;
Inflamed with national sentiments,
It scratches from the heart.
I listened to the song in amazement,
Abandoning the thoughts of the lower world;
I was the color I saw in my mind
Bulgarian and White Bays.
I couldn't stand it, I went to the singer,
I said, "Brother, what is this tune?"
In response, my compatriot told me:
"It's going to be a tune, Alluki!"
