Нябёсы – акіян, я знаў даўно –
Блакітны, неабсяжны, першародны,
А ўсё, што зорам на зямлі відно,
Ні больш ні менш як сьвет яго падводны.
Тут - водарасьці пушчы векавой,
Бялявых хмар, вятроў бясконцых плыні,
Спрадвечных гор застыўшыя вяршыні,
Усё яго – да хваль, што пада мной,
Дзе акіян разлёгся Атлантычны...
Тут сьвет другі: і глыбіня, і мель,
І ёсьць прастор, ня меншы за касьмічны,
Для хваль салёных ростам з карабель.
Я - трэці сьвет, я кропелька малая
Тых сьветаў двух – звычайны чалавек,
Што неба і зямлю ў сабе зьмяшчае
І ў сьвет адзін злучае іх навек.
The heavens are the ocean, I have known for a long time -
Blue, boundless, primordial,
And all that is visible to the stars on earth,
No more and no less than the world is underwater.
Here are the algae of the ancient forest,
Blond clouds, winds of endless currents,
The ancient mountains are frozen peaks,
All of it - to the waves below me,
Where the Atlantic Ocean stretched ...
Here is the second world: both depth and shoal,
And there is space no less than space,
For salty waves rising from the ship.
I am the third world, I am a small drop
Those two worlds are ordinary people,
What heaven and earth contain
And in the world one connects them forever.
