ՎՈՐՈՎՀԵՏԵՎ ՍԻՐԵԼ ԵՄ
Ջութակահարի Մենախոսությունը
1992
Երբ որ մաղում եմ մեկ առ մեկ բոլոր անցած իմ տարիները
թափվում են ցած ավազի պես օրերի շարքը անտարբեր
և վերանում են մոռացված կյանքը կերտող դատարկ բաները
ցանցի վրա միայն մնաց տեսիլքը քո բյուրեղացած:
Սա էլ կանցնի գուցե մի օր, և կփակվեն ցավոտ վերքերը
և կփրկվեն տունկերը մեր համատարած այս ցամաքից
և նվիրված պատրանքներից նա էր միակ օրհնված արժեքը,
որ կպահեմ մինչ կյանքիս վերջ, որովհետև սիրել եմ ես:
Ես ձանձրացա իմ երգերից, կորցրեց կիթառս իմ իմաստը
չնվաղեց երբեք հոգիս, չկարգվեցի ես ծաղրածու
ծուռ ու շիտակ կյանքիս ճամփին չճարպոտեց երբեք իմ սիրտը
և կատարվեց կյանքս կարծես, որովհետև սիրել եմ ես:
Մոլորվեցին ձայները մեր, և խոցվեցին ձայնալարե
I LOVE YOU VOROVHET
Violinist's Monologue
1992
When I sift through all my past years one by one
They fall down like sand in a series of days indifferently
And the empty things that make up a forgotten life disappear
All that was left on the net was your vision crystallized.
Maybe this will pass one day, and the painful wounds will be closed
And the plants will be saved from this widespread land of ours
և Of the devoted illusions he was the only blessed value,
that I will keep to the end of my life, for I have loved.
I got bored of my songs, my guitar lost its meaning
My soul never fainted, I was not a clown
My heart never lost its way in my crooked and straightforward life
And my life seemed to be done because I loved it.
Our voices were lost, and our vocal cords were damaged
