Կավի նման, ափերի մեջ,
Ինձ ճմռում է բեմը այս հսկա:
Ձայնը կախվեց առաստաղից,
Արձագանքի համար այլևս սիրտ չկա:
Եվ վարագույրը ապակյա դանդաղ իջավ,
Սեղմվեց բեմի եզրին,
Եվ երգը` գոլորշու նման,
Հպվեց նրան, դարձավ կաթիլ:
Օրերը լուռ, օրերը ցուրտ,
Օրերը լերկ, օրերը անիմաստ,
Օրերը նեղ, օրերը խենթ,
Օրեր անշարժ, կամ էլ վազքից հոգնած:
Օրեր հարբած, օրեր տարված,
Օրեր կարոտ, օրեր օտարացած,
Օրեր լարված աղեղի պես,
Օրեր աղոթք, կամ անեծքի տրված:
Հազար-հազար դեմքերի մեջ
Տեսնում եմ քո աչքերը ես միայն:
Ինչո՞ւ է բեմը լուսավոր,
Իսկ դահլիճի շարքերը՝ աննշմար:
Մի տող, մի տուն, մի երգ` ոչինչ
Սիրո մասին երբեք ես չեմ գրել,
Որովհետև խենթի նման
Իրականում եմ միշտ սիրել:
Իբրև երազ, իբրև կարոտ,
Իբրև հրաշք կապույտ երկինք,
Դու մարդկա‹
Как глина, в берегу,
Мне срывает сцену этот гигант.
Звук висел с потолка,
Нет больше сердца для отзывов.
И занавес медленно упал стекло,
Нажата на краю сцены,
И песня как пара,
Коснулся его, повернул падение.
Дни молчит, дни холодные,
Дни преследуют, дни бессмысленно,
Дни узкие, дни сумасшедшие,
Дни неподвижные, или устали от бега.
Дни пьяные, дни одержимы,
Дни тоска, дни отчуждены,
Дни, как напряженный лук,
Дни молитва или прокляты.
В тысячах тысяч лиц
Я вижу только ваши глаза.
Почему сцена яркая?
И ряды зала, не видны.
Линия, дом, песня - ничего
Я никогда не писал о любви,
Потому что как сумасшедший
Я действительно должен любить.
Как мечта как тоска,
Как чудо голубое небо,
Ты человек и # 139
