Мора гранітныя хвалі,
Ад ветру чырвоныя людзі,
І ты, што мяне кахала
І болей кахаць не будзеш.
Даўнія вежы суровыя
З сухім палыном і ўзлётам,
Сатканыя з нашай любові,
Са скалаў, тугі і журботы.
Якая бязглуздая сіла
Якім акрываўленым раннем
Грані ў іх разбурыла
Разам з нашым каханнем?
А я застаюся, як з богам,
Навекі, навекі закуты
Ў твае пяшчотныя ногі,
Ў гняздо маё, месу, пакуту.
І я ўспамінаю, як кляты,
Скалы колеру перца,
Вуснаў тваіх гранаты,
Сэрца біццё пад сэрцам,
На скуры кропляў каралі,
Ад сонца медныя грудзі...
Кахала мяне ты, кахала...
Не будзеш, не будзеш, не будзеш
Sea wave granite,
From the wind the red men,
And you that love me
And are not going to love more.
Longtime tower severe
With dry wormwood and takeoff,
Woven out of our love,
From the cliffs, melancholy and sadness.
That brainless force
How bloody morning
Facets of their destroyed
Together with our love?
And I remain as a god,
Forever, forever chained
In your tender feet,
In my nest, Mass flour.
And I remember how damn,
Rocks pepper color
Your lips grenades,
The heart beating under her heart,
On the skin drops necklace
Sun copper chest ...
I loved you, I loved ...
You will not, will not, will not
