Сароміцца яблыня ў белым убраньні,
Сароміцца дзеўчына прагі каханьня,
З усьмешкай зьбянтэжанай сьвет аглядае
І некуды раптам бяжыць у адчаі.
І вушы ня чуюць, і вочы ня бачаць,
А сэрца грукоча – так хочацца шчасьця,
Жыцьцё раптам стала суцэльным чаканьнем,
І з вуснаў зьлятае: “Прыйдзі, мой каханы!”
І хто не прыходзіць такою хвілінай,
Каб даць ёй магчымасьць прачнуцца жанчынай,
Той проста глухі, ці сьляпы, ці ўбогі,
Загіне ўбаку ад галоўнай дарогі.
І шчасьлівы той, хто пачуў і прыходзіць,
Хто дзеўчыне ў палкім жаданьні дагодзіць.
Жыцьцё пачынаецца… Верыце, людзі?
Ім гора ня будзе, ім сьмерці ня будзе.
Зажгите яблоню в белом украшения,
Охота Divina Прага Любовь,
С улыбкой путать мира инспектирует
И где-то вдруг бежит в отчаянии.
И уши не слышат и видят глаза
А сердце гудит - так хочется счастья,
Жизнь вдруг стала вся надежда
И с sneetes рот: «Ну, мой любимый!»
А кто не пришел к такой минуте
Для того, чтобы дать ей возможность разбудить женщину
Он просто глухой, или слепые, или затяжки,
Die тротуар от главной дороги.
И счастлив тот, кто слышал и приходит,
Кто есть мечта, чтобы придерживаться желания угодить.
Жизнь начинается ... Вера, люди?
Они шо не будет, они не будут.
