Երկտող գրեց թողեց ինձ մօտ, «Եթէ չգամ մինչ առաւօտ
Կը տաս նամակը հօրս, դէ պատիւ ունեմ»,
«Պատիւ ունեմ» նա ինձ ասաց եւ նոյն պահին էլ հեռացաւ,
Բայց ետ չեկաւ անմահացաւ:
Կեանքս կը տամ հայրենիքիս, հոգիս Աստծուն պատիւս ինձ,
Զէնքս որդուս, իսկ սէրս մայրերին կը տամ,
Հպարտ հայեացք, բարի ժպիտ, վերջին խօսքեր պատիւ ունեմ,
Պիպլիական Մասիսի պէս դուք միշտ հպարտ հայոց սպաներ,
Պատիւ ունեմ:
Դաշոյնն կողքին, զէնքը ուսին քայլում էր զգոյշ, թաքուն այնպէս,
Որ թշնամին չնկատի նրան,
Նայում էի վստահ քայլքին նրա արծուի սուր հայեացքին,
Թող դողդողայ մեր դարաւոր ոսոխը:
Կեանքս կը տամ հայրենիքիս, հոգիս Աստծուն, պատիւս ինձ,
Զէնքս որդուս, իսկ սէրս մայրերին կը տամ,
Հպարտ հայեացք, բարի ժպիտ, վերջին խօսքեր պատիւ ունեմ,
Պիպլիական ՄասիŒ
He wrote a letter to me, "If I do not come by morning
You give the letter to my father, well, I have the honor. "
"I'm honored," he said to me, and immediately left.
But he did not return and died.
I give my life to my homeland, my soul to God,
I give my arms to my son and my love to my mothers,
Proud look, kind smile, I have the last words,
Like Pipliakan Masis, you are always proud Armenian officers,
I have the honor.
Next to the dagger, the weapon walked on his shoulder carefully, secretly,
That the enemy should not notice him,
I looked confidently at his eagle's sharp gaze,
Let our age-old enemy tremble.
I give my life to my homeland, my soul to God, my honor,
I give my arms to my son and my love to my mothers,
Proud look, kind smile, I have the last words,
Pipliaki Masi & # 140:
