Μια χαραμάδα απ' το παντζούρι λίγο φως
Κι ένα παράθυρο που χρόνια έχει ν' ανοίξει
Νιώθω το τέλος και ο πόνος δυνατός
Σαν μια σελίδα που δε λέει να γυρίσει
Θέλω να βγω απ' τ' αδιέξοδο αυτό θέλω να βγω
Μα τους ανθρώπους τους φοβάμαι κι είναι αλήθεια
Την εγκατάλειψη τη γνώρισα τη ζω
Τη μοναξιά μου τη ζωγράφισα στα στήθια
Θέλω να βγω απ' τ' αδιέξοδο αυτό θέλω να βγω
Μα τους ανθρώπους τους φοβάμαι κι είναι αλήθεια
Την εγκατάλειψη τη γνώρισα τη ζω
Τη μοναξιά μου τη ζωγράφισα στα στήθια
Με αναμνήσεις και με όνειρα μπορεί
Να 'χω γεμίσει το δωμάτιο που μένω
Τη μοναξιά κι αν δεν τη νίκησε κανείς
Εγώ είμαι εδώ και να θυμάσαι περιμένω
Θέλω να βγω απ' τ' αδιέξοδο αυτό θέλω να βγω
Μα τους ανθρώπους τους φοβάμαι κι είναι αλήθεια
Την εγκατάλειψη τη γνώρισα τη ζω
Τη μοναξιά μου τη ζωγράφισα στα στήθια
Θέλω να βγω απ' τ' αδιέξοδο αυτό θέλω να βγω
Μα τους ανθρώπους τους φοβάμαι κι είναι αλήθεια
Την εγκατάλειψη τη γνώρισα τη ζω
Τη μοναξιά μου τη ζωγράφισα στα στήθια
Трещина с ставней немного света
И окно, которое было открыто годами
Я чувствую конец и боль сильна
Как страница, которая не говорит, чтобы развернуться
Я хочу выйти из тупика, я хочу выйти
Но я боюсь людей и правда
Я был брошен, я встретил ее
Я нарисовал одиночество в груди
Я хочу выйти из тупика, я хочу выйти
Но я боюсь людей и правда
Я был брошен, я встретил ее
Я нарисовал одиночество в груди
С воспоминаниями и с мечтами могут
Быть наполненным комнатой, в которой я живу
Одиночество и если никто не победил ее
Я здесь и помню, как ожидал
Я хочу выйти из тупика, я хочу выйти
Но я боюсь людей и правда
Я был брошен, я встретил ее
Я нарисовал одиночество в груди
Я хочу выйти из тупика, я хочу выйти
Но я боюсь людей и правда
Я был брошен, я встретил ее
Я нарисовал одиночество в груди
