Matkalla keskeltä erämaan,
löydetään me keidas vehreä,
hiekkaan jää leipää, hometta
ja kärpäsmatoja,
antakaahan huulet kostuttaa.
Taivaissa ei ole tätä kauniimpaa,
paidat mädänneet me silkkiin vaihdetaan,
huoran lailla räikeäksi tällännyt on itsensä,
eihän pintakuvaa enempää kukaan halua.
Siimeksessä lauleskellaan,
autuudessa pursuillaan,
onneks onni hetken kestää
jota ei voi estää eikä venyttää
По пути из середины пустыни,
Нашли нас оасы пышными,
В песке остался хлеб, плесень
и летучие черви,
Пусть ваши губы увлажняют.
В небесах больше нет красивых,
Рубашки гнилые, мы заменяются шелком,
Как шлюха, которая была явной, самим собой,
В конце концов, никто не хочет больше, чем поверхность.
Петь пение,
в их блаженстве,
К счастью, состояние на мгновение продлится
которые нельзя предотвратить или растянуть
