Ветру цiхi напеу
Скрозь нерухомую цiш вяртаецца рэхам.
Я адзiн, быццам восеньскi лiст, што ўпасць на зямлю не паспеў–
Не хацеў развеяцца пеплам...
Так хацелася з ветрам да неба ляцець
Насустрач бязмежнасцi, дзе пачатак бяруць ручаi...
У люстры чыстай вады свой лёс разглядзець,
Падняцца над хмарамi ды ў блакiце нябёс вышынi застацца назаужды.
Зноў восень палiць агнi,
Час разважаць не дае, знiкаючы з дымам.
Дагарае апошняе лiсце, што з ветрам ляцець не змаглi -
Мару не збераглi, свае склалi крылы...
Цiха знiкне бязлiтасны вецер,
Свой пакiнуўшы спеў,
Рэхам зноў ў цiшынi адгукнецца,
Роспач душу кране.
Можа, так я i буду кружыцца,
Як i тое пажоўклае лiсце.
Калi цiшыню разарвуць навальнiцы,
З дажджом упаду да зямлi...
The wind hummed softly
An echo returns through the still silence.
I am the only one, like an autumn leaf, who did not have time to fall to the ground–
I didn't want to dissipate the ashes ...
So I wanted to fly with the wind to the sky
Towards infinity, where streams begin ...
In the chandelier of clear water consider your destiny,
Rise above the clouds and remain in the blue of the sky forever.
Autumn lights the fire again,
Time does not allow to think, disappearing with a smoke.
The last leaf that could not fly with the wind burns down -
They did not save the dream, they folded their wings ...
The relentless wind will disappear quietly,
His leaving singing,
The echo will echo again in silence,
Despair touches the soul.
Maybe that's how I'm going to spin,
Like that yellowed leaf.
If the silence is broken by thunderstorms,
With the rain I will fall to the ground ...
