Навакольле ў сутоньні тоне,
Цемра лезе праз падваконьне,
Лезе ў душу ды сьлепіць вочы.
Цемра хоча, каб гэтае ночы
Не было. Ні сьвятла, ні надзеі,
Каб ня ведалі, хто мы і дзе мы.
Каб дарогу згубілі ў змроку.
І каб ні духу. Ні руху. Ні кроку.
Цемра хоча, каб ціха сядзелі па норах,
Каб палохаў газэтны шолах,
Каб са страху нам замкнула мову,
Каб забыліся простыя словы.
Толькі гэтак ня будзе, браце,
Каб нам у норах са страху памерці!
Ніколі цемра сьвятла ня згасіць!
Сьвятло ў цемры заўсёды сьвеціць!
Сьвеціць сьвятло ў цемры,
І цемра сьвятла ня згасіць!
Толькі гэтак ня будзе, браце,
Каб нам у норах са страху памерці!
Ніколі цемра сьвятла ня згасіць!
Сьвятло ў цемры заўсёды сьвеціць!
The neighborhood in the twilight is sinking,
Darkness creeps through the windowsill,
Climbs into the shower and blinds the eyes.
Darkness wants this night
It was not. No light, no hope,
Not to know who we are and where we are.
To lose the road in the dark.
And whatever the spirit. No movement. No step.
Darkness wants to sit quietly in burrows,
To scare the newspaper rustle,
To shut our tongues out of fear,
To forget simple words.
It just won't happen, brother,
To us in the burrows for fear of dying!
The darkness of light will never go out!
The light in the darkness always shines!
The light shines in the darkness,
And the darkness of light will not go out!
It just won't happen, brother,
To us in the burrows for fear of dying!
The darkness of light will never go out!
The light in the darkness always shines!
