Быў. Ёсць. Буду.
Таму, што заўжды, як пракляты,
Жыву бяздоннай трывогай,
Таму, што сэрца маё распята
За ўсе мільярды двухногіх.
За тых, хто ўздымае цяжкія разоры,
Хто ў гарачым пекле металу,
За тых, хто змагаецца з небам і з морам,
За жывых, і за тых, што сканалі.
За тых, хто крывёю піша
Ў нязгодзе
З рабства подлай дарогай,
Хто за Край Свой Родны, за ўсе Народы
Паўстане нават на Бога.
За тых, хто курчыцца ў полымі вёсак,
Хто ратуе краіну ад краху,
За тых, хто бясстрашна глядзіць у нябёсы
З барыкады,
З пушчы
І з плахі.
Хто са смерцю гаворыць з вока на вока,
З яе усмешкаю ветлай,
І ўсё ж узводзіць — нясцерпна далёкі —
Храм наш агульны і светлы.
А калі ён горда даззяе ў зеніце —
Непарушны — ўзнясецца ў неба,
Вы з распятага сэрца кроплю вазьміце.
Апошнюю.
Болей не трэба.
І няхай яна збоку, недзе на ганку,
Дагарае й дзяцей не страшыць
На граніце любові,
На граніце світанку,
На граніце велічы вашай.
Was. There are. I will.
Because always like damn,
I live in bottomless anxiety,
Because my heart is crucified
For all the billions of bipeds.
For those who raise heavy ruin,
Who in the hot hell of metal,
For those who fight with the sky and with the sea,
For the living, and for those who died.
For those who write with blood
In disagreement
From slavery to a vile road,
Who is for His native land, for all nations
He will rise even against God.
For those who shrink in the flames of villages,
Who saves the country from collapse,
For those who fearlessly look to heaven
From the barricade,
From the forest
And out of the blue.
He that speaketh with death face to face,
With her friendly smile,
And yet erect - unbearably distant -
Our temple is common and bright.
And if he proudly reaches the zenith -
Indestructible - will ascend to heaven,
You take a drop from the crucified heart.
The last one.
No more needed.
And let it be on the side, somewhere on the porch,
It burns up and does not scare children
On the verge of love,
On the verge of dawn,
On the verge of your greatness.
