Пяшчотна зрываю голас,
Як быццам скуру зрываю.
Асіпла крычу ў бездань
На мяжы вайны і адчаю.
Словы страцілі важнасць,
Жывыя згубілі жывых.
Як нам застацца сапраўднымі
Сярод твараў чужых?
Над прорвамі нашых душ
Сляпыя анелы жартуюць.
Ад болю і крыўды сталі глухімі
І нас ужо не пачуюць.
Запыняю дыханне -
На памылку права няма.
Няма і тых, хто асудзіць -
Усе сцірае цішыня.
Той, хто ўчора быў богам,
Заўтра стане як звер...
І мы застанемся вар’ятамі,
Каб апраўдаць іх давер.
Над прорвамі нашых душ
Сляпыя анелы жартуюць.
Ад болю і крыўды сталі глухімі
І нас ужо не пачуюць.
Осторожно повторять голос,
Как будто кожа разрывается.
Осены плачут в пропасть
На грани войны и отчаяния.
Слова потеряли значение
Жить живым.
Как мы остаемся подлинным
Среди других людей?
Над слойкой нашего душа
Слепой шутка ангела.
От боли и обиды стали глухими
И мы не услышим.
Уточните дыхание -
По ошибке права нет.
Нет, а те, кто осуждают -
Все стирает тишину.
Кто бы ни вчера был Богом,
Завтра будет как зверь ...
И мы останемся с ума,
Оправдать свое доверие.
Над слойкой нашего душа
Слепой шутка ангела.
От боли и обиды стали глухими
И мы не услышим.
