Текст песни Kat - Delirium Tremens

Mamo, tyle lat nie ma cię.
Mamo ciepła brak, a ty gdzie?

Uciekasz za dom.
Uciekasz jak pies.

Mamo, ogarnia mnie koszmarny sen, boje się.
Mamo ramie daj, błagam Cię.
Mamo, trzech lat kocham Cię
Chociaż mnie nie chciałaś mieć.
- Hej tam piwo lej do rąk
Dlaczego, dlaczego drżą?

Mamo, tak bym chciał chwalić Cię
Ale jak... skoro wiem?
Mamo, trzech lat kocham Cię.
Chociaż mnie nie chciałaś mieć.
- Hej tam piwo lej do rąk
Dlaczego, dlaczego drżą?

Mam dwadzieścia pięć lat,
i życie połamane jak patyk.
Co spojrzę wstecz, ogromna czarna plama.
Co spojrzę przed się, twardy, zimny głaz.
Czułem powołanie w życiu swym
na księdza albo na żołnierza
i poznałem, że ni ten ani tamten
nie mają już, czego bronić.
Byłem Faustem i byłem Prometeuszem,
porównywałem pyłek wiedzy,
z wszechświatowym pyłem tajemnicy.
I wydzierałem ogień niebu,
aby go nieść swoim braciom.
Kto mały okazał się robaczkiem świętojańskim,
który świeci nie oświecając i pali się nie rozpalając.
A serce moje,
które opukiwało całą ziemię
szukając nieznajomej i nie znalazło jej.
Porwawszy gołębice wylało świętą
niewinną krew - narzędzie ułomnienia,
które nawet o pomstę wołać nie może.
A kiedym przyzywał do boju
wszystkie legiony żywych
pod hasłem, "kto w Boga wieży",
poznałem wówczas
przy oślepiającym świetle prawdy,
że w głębi ochnistrantku wszechżycia
leży zbrodnia
i ostatni sztandar swój spalić muszę.
Tak więc jestem teraz żywy bez życia,
tęskny bez tęsknoty i błądzący bez błędu.
Okręt mój nie mając kompasu ani steru,
płynie w nieznaną dal.
Więc niech się wypełni miara mojej pustyni.
Porzucę ten świat,
którego intrygi nie są dość zabawne,
ani cierpienia dość małe, aby utrzymać swe łzy.
Zamknę się w pięknym
książęcym grobie moich przodków.
A może, może odkryje nowy świat swojej duszy,
którego przeczucie zjawia mi się
z nieodpartą siłą,
ową metafizyczną stroną duszy,
którą widzę we snach swoich
a zapominam na jawie.
I tak może mi się uda zwiedzić
drugą połowę księżyca,
wiecznie zakrytą dla ziemskiej świadomości.
Oto jest dzień jasny, słoneczny,
ale cóż to znaczy,
moja dusza ma swoje własne światło,
i swoje własne od słońca niezależne
ciemności.
Pójdźmy stąd, bo dla tego,
który mierzył kulą we własne serce,
nie ma ani dziś, ani jutro, ani tu, ani tam.
Tylko niezmierzone królestwa myśli
zamknięte w łupinie orzecha.

Mamo, tak bym chciał chwalić Cię
Ale jak... skoro wiem?
Mamo, trzech lat kocham Cię.
Chociaż mnie nie chciałaś mieć.
- Hej tam piwo lej do rąk
Dlaczego, dlaczego drżą?

Mamo, pije sam, nie wiem gdzie?
O wszystkie dzieci modle się.
Za twój grzech.

Uciekłaś za dom.
Uciekłaś jak pies

Мам, ты отсутствовала столько лет.
Мама, тепла нет, а ты где?

Вы бежите за домом.
Вы убегаете, как собака.

Мама, мне снится страшный сон, мне страшно.
Мама, дай руку, я тебя умоляю.
Мама, я тебя люблю три года
Хотя я тебе не нужен.
- Эй, пиво тебе в руки налили
Почему, почему они дрожат?

Мама, я хочу тебя похвалить
Но как ... если я знаю?
Мама, три года люблю тебя.
Хотя я тебе не нужен.
- Эй, пиво тебе в руки налили
Почему, почему они дрожат?

Мне двадцать пять лет,
и жизнь сломана, как палка.
Что я оглядываюсь назад, огромное черное пятно.
То, что я смотрю вперед, твердый, холодный валун.
Я почувствовал призвание в своей жизни
на священника или солдата
и я не знал ни того, ни того
им нечего защищать.
Я был Фаустом, и я был Прометеем,
Я сравнил крупицу знания,
с универсальной пылью тайны.
И я срывал огонь с небес
отнести своим братьям.
Кто маленьким светлячком оказался,
который светит без освещения и горит без освещения.
И мое сердце
который коснулся всей земли
искал незнакомку и не нашел ее.
Похитив голубя, он излил святого
невинная кровь - орудие обезображивания,
который даже не может взывать о мести.
И когда я призвал в бой
все легионы живых
под лозунгом «верующий в Бога»,
Я встретил тогда
Ослепляющим светом истины,
что в глубине души главный герой всего живого
лежит преступление
и я должен сжечь свое последнее знамя.
Итак, я жив сейчас без жизни
тоска без тоски и блуждание без ошибок.
Мой корабль, без компаса и руля,
течет в неизвестное расстояние.
Так пусть исполнится мера моей пустыни.
Я покину этот мир
чьи сюжеты недостаточно забавны,
ни страданий достаточно мало, чтобы сдержать слезы.
Я закроюсь в прекрасном
княжеская могила моих предков.
А может быть, он откроет для себя новый мир своей души,
чья догадка приходит ко мне
с непреодолимой силой,
эта метафизическая сторона души,
что я вижу во сне
и я забываю, пока не сплю.
Может, я все равно смогу его посетить
другая половина луны,
навсегда скрытый от земного сознания.
Это яркий солнечный день,
Но что это значит
моя душа имеет свой свет
и свои, независимые от солнца
тьма.
Пойдем отсюда, потому что для этого
который нацелил мяч в собственное сердце,
нет ни сегодня, ни завтра, ни здесь, ни там.
Только неизмеримые области мысли
заключен в ореховую скорлупу.

Мама, я хочу тебя похвалить
Но как ... если я знаю?
Мама, три года люблю тебя.
Хотя я тебе не нужен.
- Эй, пиво тебе в руки налили
Почему, почему они дрожат?

Мама, он пьет один, не знаю где?
Я молюсь за всех детей.
За твой грех.

Вы побежали в дом.
Ты убежал как собака