քեզ սպանեցին երկու բռունցք
ոչ մեկն էր իմը, ոչ էլ մյուսը
վերքերդ ծաղիկներ դարձած
աճում են մաշկիդ տակ ու լույսը մարում ա
ամեն մի բառ տասնապատիկ
ուժեղ հնչում ա գլխիդ մեջ
սակայն միայն արձագանքով
ցավի դնում ա բազմակետ
ամեն պատճառ մի քոռ դանակ
անզոր երազանքիդ դիմաց
դու չգիտես ինչպես ստացվեց
քամին քո մեջ բնակվեց
թարսի պես լցվում ա ներս
անձրևն ու սև ամպերն ուտում են լույսը
քեզ սպանեցին երկու բռունցք
մեկը զգացմունքը, մյուսն էլ հույսը
տեսնել նրան ու լվացվել նրա բույրով
գեթ մեկ անգամ
գեթ մեկ տառով կպնել նրա դեմքին
անտեսանելի մարդկանց մեջ
խլացած մենության ոռնոցից
կուտակվում են ջերմ խոսքեր
ու երբեք դուրս չեն գալիս
Два кулака убили тебя
никто не был моим, ни другим
Раны повернули цветы
Растут под кожей и исчезает свет в
каждое слово в десять раз
Звучит сильно в вашей голове
Но только с реакцией
подвергается больу в многоцелевой точке
Каждая причина коровьего ножа
перед вашей бессильной мечтой
Вы не знаете, как это получилось
Ветер жил в вас
наливается как в Tars
Дождь и черные облака едят свет
Два кулака убили тебя
одно чувство, а другая надежда
увидеть его и мыть его ароматом
Хотя бы один раз
Щенок хотя бы одна буква на его лице
У невидимых людей
от нерешенного тишины
Теплые слова накапливаются
И никогда не выходите
