ի սկզբանէ պարտված
էն մարտերում որոնց մեջ երբեք չես մասնակցի
միշտ ամեն ինչ բայց կիսատ ու քիչ
ու միշտ ինչ-որ բանն էն չի
նա չկա ոչ մի տեղ
լույսը, հույսի պես, լուսինը նետել ա ցած,
որտեղ դու մոռացված չես նկատում
երկինքը, տանիքն աստղազարդ,
մատներդ հիշում են դեռ նրան
սպիտակ էջերում
սկսի վերջից որ իմանաս ուր ես հասնելու
դժվար ա ասել երբ ունես լիքը բան լռելու
ու նա չկա ոչ մի տեղ
պահի շունչդ, հաշվի մինչև տասը
կարծես դու փակված ես քո մեջ
ու աշխարհի հետ կապ չունես
լույսը, հույսի պես, լուսինը նետել ա ցած,
որտեղ դու մոռացված էլ չես ժպտում
դու կկորես օրերի պես
ու կհիշվես վերջին պահին
երբ ամեն ինչ պտի փոխվի
ու պոկվի թելը
ինչքան հեշտ կլիներ
եթե շշերի պես ջարդվեին հուշերը
նորից իջնում ա ցած գիշերը
գրկում ա քաղաքը հոգնած
որտեղ բոլոր ճանապարհերը
հիշում են քեզ իր ձեռքը բռնած
լույսը, հույսի պես, լուսինը նետել ա ցած,
որտեղ դու մոռացված չես նկատում
երկինքը, տանիքն աստղազարդ,
մատներդ հիշում են դեռ նրան
սպիտակ էջերում
С самого начала побеждено
В битвах, в которых вы никогда не будете участвовать в
Всегда все, кроме половины и маленького
И не всегда что -то есть
Его нигде нет
Свет, как надежда, бросай луну вниз,
где вас не забывают, не заметите
Небеса, Крыша Голова,
Пальцы помни его еще
На белых страницах
Начиная с конца того, чего вы знаете
Трудно сказать, когда у тебя есть что молчать
И его там нигде нет
дыхание момента, составляют до десяти
Похоже, ты заперт в себе
И вы не имеете никакого отношения к миру
Свет, как надежда, бросай луну вниз,
где тебя не забывают, не улыбаясь
Вы будете потеряны как дни
И вы запомните в последний момент
Когда все изменилось
и буксировать нить
Как легко это было бы
Если воспоминания были разбиты как бутылки
спуститься на ночь вниз на ночь
Обнимая город усталого
Где все дороги
Помните, что вы были гражданскими
Свет, как надежда, бросай луну вниз,
где вас не забывают, не заметите
Небеса, Крыша Голова,
Пальцы помни его еще
На белых страницах
