Нашапчы мне на вуха сваю псеўда-навуку, нашапчы.
У забытым завулку нас з табою завуць да шыпшын.
Два кароткія цені, нібы сны-летуценні зімы.
Як маўклівае гета, толькі помні, што гэта не мы.
Шукай мяне, гукай мяне,
Як клічуць сонца па вясне,
I рэкі ўсе выходзяць з берагоў.
Знайдзі мяне, згубі мяне
На яве, альбо толькі ў сне,
Хавай мяне ў цяпло сваіх снягоў.
Асцярожна і ціха жыць, як дыхаць, і дыхаць, як жыць.
Хто бяжыць, не саб'ецца, толькі слухай, як сэрца дрыжыць.
Невядомае гора ўздымаецца з горных вышынь.
І да самых аблокаў ахінае аблога душы.
Шукай мяне, гукай мяне,
Як клічуць сонца па вясне,
I рэкі ўсе выходзяць з берагоў.
Знайдзі мяне, згубі мяне
На яве, альбо толькі ў сне,
Хавай мяне ў цяпло сваіх снягоў.
Шепни мне на ухо свою лженауку, шепни.
В заброшенном переулке нас с тобой называют шиповником.
Две короткие тени, похожие на сны-сны зимы.
Как тихое гетто, помните, что это не мы.
Ищи меня, позвони мне,
Как солнце называют весной,
И реки все выходят из берегов.
Найди меня, потеряй меня
Наяву или только во сне,
Спрячь меня в тепле своих снегов.
Осторожно и спокойно живите, как дышите, и дышите, как живете.
Бегущего не побьют, послушайте, как трепещет его сердце.
Неизвестная гора поднимается с горных высот.
И до самых облаков окутывает осада души.
Ищи меня, позвони мне,
Как солнце зовут весной,
И реки все выходят из берегов.
Найди меня, потеряй меня
Наяву или только во сне,
Спрячь меня в тепле своих снегов.
