Пакой зачыняць дарэмна ты кожны раз спрабуеш,
У цемры яны не адны, не адны, не адны.
І ў галаве няспыняцца выбухі,
Ізноў мацней за цябе ўсе таве дэманы, дэманы.
Усмешка, усё окей – паветра раздзіраюць,
А што ў цябе ўнуртры – каму якая справа.
Кожны дзень нібыта сон, а мы ў ім манекены,
Чакаем і маўчым – хто прыйдзе нам на змену.
Дамовіцца з сабой – галоўная задача,
Сумленне задушыць, сябе абняць і плакаць.
Але надыйдзе дзень і стане ў горле комам,
Ты станешь для сябе чужым і незнаёмым.
Давай іх пакормім – так не рабіў ніколі,
Клеткі адчынім – і вось яны на волі.
You try to lock the room in vain every time,
In the dark they are not alone, not alone, not alone.
And there will be explosions in my head,
Again, the demons, the demons, are stronger than you.
Smile, all right - the air is breaking,
And what do you have inside - who cares.
It's like a dream every day, and we have dummies in it,
We wait and remain silent - who will replace us.
Agree with yourself is the main task,
Conscience to suffocate, hug and cry.
But the day will come, and there will be a coma in the throat,
You will become a stranger and a stranger for yourself.
Let's feed them - never did so
We open the cells - and here they are at large.
