Давай папраўдзе – мы проста не ўмеем чакаць.
Усё й адразу калі не атрнымалі, то ўзяць.
І ў нашых жылах закіпае кроў,
Чуць не хачу больш непатрэбных слоў,
Таму заходзім хутка: “Твар у падлогу! Усім ляжаць! Маўчаць!”.
Не выключай музыку, зрабі грамчэй,
Хай вецер у твар дуе нам, вокны адкрый.
І ты просіш не спыняць аўто,
А я не планаваў усё адно,
І калі раптам давядзецца нам
Недацягнуць да ранку, то так і трэба.
Усё па плане. Няхай разляціцца ўвесь дым.
Адзіны шанец нам выпаў на пробу дваім.
Не скарыстаць яго я не магу,
На развітанне стрэлы ўгару,
Таму выходзім хутка, ногі ў рукі, усё хапаць, уцякаць.
Зоркамі шлях высланы, цягне хайвэй.
Нешта мяняць – сэнсу нуль, зараз прасцей.
Сустрэчным святлом слепіць нас, не паніку.
Цісну мацней я на газ, валім адсюль.
Let's face it - we just can't wait.
If they did not get up, then take everything.
And the blood boils in our veins,
I don't want to hear any more unnecessary words,
So we go quickly: “Face the floor! To all lie! They are silent! ”
Don't turn off the music, make it louder,
Let the wind blow in our face, open the windows.
And you ask not to stop the car,
And I didn't plan anyway
And if suddenly we have to
Short of getting up in the morning, that's how it should be.
Everything is according to plan. Let all the smoke dissipate.
The only chance we had was to try two.
I can't use it,
Goodbye up arrow,
So we go out quickly, our feet in our hands, everything to grab, to run away.
The stars are lined with a highway.
Something to change - zero sense, it's easier now.
The light of the blind blinds us, does not panic.
I push harder on gas, I get out of here.
