Я патрабую балянсу белага!
Калі вецер падыме мяне над горадам,
А я ўсё роўна ня ўбачу Бога...
Хвалі носяць лодку ад берага...
Паглядзіш на мяне, і мне стане холадна,
Пустое поле за тваімі вачыма.
Ты падобная на майго ворага.
Такіх як я – тысячы, тысячы.
Калі час нагадвае духату экрану,
Калі я не зьмяшчаюся ў тваёй прасторы...
Ты перастанеш быць маім морам.
Я прызвычаюся да свайго стану.
Шэры чалавек, шэры-шэры,
Прыціскаюся да зямлі порамі.
На тваіх павеках дзень пакінуў шэрань.
Мне ўвечары часта сорамна.
I demand a white balance!
When the wind raises me over the city,
And I still won't see God ...
The waves carry the boat off shore ...
Look at me and it will get cold,
An empty field behind your eyes.
You look like my enemy.
Such as myself - thousands, thousands.
If time is reminiscent of screen spirit,
If I'm not in your space ...
You will cease to be my sea.
I get used to my condition.
Gray man, gray-gray,
I press myself to the ground with pores.
On your eyelids the day has left a tinge.
I am often ashamed of the evening.
