Στο παραθύρι στεκόσουν
κι οι δυνατές σου οι πλάτες
φράζαν ακέρια τη μπασιά
τη θάλασσα τις τράτες.
Κι ο ίσκιος σου σαν αρχάγγελος
πλημμύριζε το σπίτι
κι εκεί στ' αυτί σου σπίθιζε
η γαζία τ' αποσπερίτη.
Κι ήταν το παραθύρι μας
η θύρα όλου το κόσμου
κι έβγαζε στον παράδεισο
που τ' άστρα ανθίζαν φως μου.
Κι ως στεκόσουν και κοίταζες
το λιόγερμα ν' ανάβει
σαν τιμονιέρης φάνταζες
κι η κάμαρα καράβι.
Και μες στο χλιό και γαλανό
το απόβραδο έγια λέσα
μ' αρμένιζες στη σιγαλιά
του γαλαξία μέσα.
Και το καράβι βούλιαξε
κι έσπασε το τιμόνι
και στου πελάγου το βυθό
πλανιέμαι τώρα μόνη.
В окне они стоят
И твои сильные спины
Они блокировали бас
море трали.
И ваш оттенок как архангел
затопил дом
И там на ухе сверка
Газа апостола.
И это было наше окно
Дверь всего мира
И он выходил в рай
что звезды цветут мой свет.
И когда они стояли и сложены
Liogerma, чтобы зажечь
как руль
И лодка лодки.
И в тепло
лапша
ты подгонял меня в тишине
галактики в.
И лодка затонула
и сломал руль
и в море морское дно
Я сейчас один.
