Թողած Կարսում, գետի ափին, տունս՝ շինված անտաշ քարով,
Կարսը թողած, Կարսի այգին ու հայրենի երկինքը մով
Եվ Կարինե Քոթանճյանին անգամ չասած մնաս բարով –
Ա՜նց եմ կենում հիմա օտար քաղաքների ճանապարհով:
Անց եմ կենում. շուրջս -մարդիկ, շուրջս դեմքեր հազա՜ր-հազա՜ր.
Շուրջս աշխարհն է աղմկում, մարդկային կյանքն անհավասար. –
Եվ ո՞վ կասի՝ ինչո՞ւ ես դու, – ո՞վ կասի, թե ո՞ւր հասար,
Դեմքերը, ախ, բութ են այնպես՝ կարծես շինված են տապարով:
որշ, տաղտկալի ու խելագար երգ է կարծես այս կյանքը մի.
Ինչ-որ մեկի սրտում բացված վերք է կարծես այս կյանքը մի,
Եվ ո՞ւմ համար, էլ ո՞ւմ համար կարոտակեզ երգե հիմի
Սիրտս՝ լցված տարիների սեղմ արճիճով ու կապարով:
Բայց շուրջս թող որքան կուզե աշխարհը այս խնդա, ցնդի –
Ես -հաշմանդամ ու խելագար ու հ&#
Осталось в Карс, на берегу реки, мой дом с камнем построен.
Карс, Карс Сад и Горманые рай
И даже не сказано Карин Котанджян с прощанием -
Я все еще на пути к иностранным городам.
Я добираюсь до этого. «Люди вокруг меня, у нас много лица».
Мир шумет, человеческая жизнь неравной. -
А кто скажет, почему ты? - Кто скажет, где у вас есть?
Лица, ой, большим, как если бы они построили ковчег.
Наличие скучной и сумасшедшей песни выглядит так, будто эта жизнь - это одна жизнь.
Рана открыта в чьем-то сердце, кажется, эта жизнь,
И для кого, кто бывает желание пения
Мое сердце наполнено кронштейном и ведущим годы.
Но позвольте мне, сколько миру хочет этой ссылки, будет
Я-бхунд и сумасшедший и вот
