Текст песни Michal Zebrowski - Madra poduszka

Żył raz chłopczyk zwany Duszkiem.
Duszek Wielkim był leniuszkiem.
Bąki tylko zbijał stale,
Bawił sie wciąż,
A w dodatku
Lekcji nie odrabiał wcale
Albo bardzo rzadko.
W szkole, kiedy go pytano,
Duszek milczał jak zaklęty.
Z tego też go jeszcze znano,
Że w pisaniu robił błędy
I w rachunkach wciąż się mylił.
I z przyrody dwóję miał,
I do drugiej klasy, mili,
Ledwo, ledwo zdał.
Wszyscy tym się zamartwiali,
Wszyscy wszystkich sie pytali -
Jego pani w pierwszym rzędzie,
Mama, Tato, Babcia, Wuj:
- Co też z tego Duszka będzie,
Skoro łapie tyle dwój?
Ale Duszek, jak to Duszek,
Wszystko puszczał mimo uszek.
Nie chciał słyszeć ani słowa,
Tylko nad czymś medytował.
Dnia któregoś Po kolacji
Znalazł wyjście z sytuacji.
" Wiem - pomyślał - wiem, co zrobię.
Hej! Do dzieła! Dalej, śmiało!
Wszystkie książki włożę sobie
Pod poduszkę na noc całą.
Zanim jeszcze słońce wzejdzie,
Wszystko z książek w główkę przejdzie".
Złożył książki pod poduszką,
Potem szybko wskoczył w łóżko,
Prędko zasnął,
Długo spał,
Rano bardzo późno wstał,
Umył buzię,
Zjadł śniadanie,
Raz, dwa włożył swe ubranie,
Tato w czoło cmoknął Duszka,
Duszek potem myk! -
Do łóżka,
Złapał książki
I wesoły,
Biegiem zaczął gnać do szkoły.
Gdy tak pędził ulicami,
Oglądano się za Duszkiem,
Duszek bowiem wraz z książkami
Porwał z łóżka I poduszkę.
Spostrzegł błąd swój poniewczasie,
Mianowicie, gdy był w klasie.
Wszystkie dzieci śmiech ogarnął,
Duszek popadł w rozpacz czarną,
Wziął poduszkę,
Zwinął ją
I pod ławkę wcisnął swą.
Dopiero się heca cała
Rozpoczęła, kiedy pani
Nagle Duszka wywołała,
A on wstał i ani-ani. -
Powiedz, co to jemiołuszka?
Duszek ani be, ni me. -
To jest ptak - rzekła poduszka -
Co jemiołą żywi się.
Słucha pani jednym uchem,
Słucha pani drugim uchem,
Okulary aż przeciera... "
Czy ten Duszek mówi brzuchem,
Że ust wcale nie otwiera?".
Niby się nie dziwi wcale,
Tylko pyta duszka dalej:
- Jakąś bajkę wczoraj, Duszku,
Przeczytał, by nabyć wprawy?
- Śliczną bajkę o Kopciuszku
- Odparł głos spod Duszka ławy.
Patrzy pani:
Z ławki Duszka
Prześwituje coś białego.
- Coż to, Duszku, jest takiego? -
To - rzek z płaczem - to poduszka...
Wziąłem ją z książkami rano,
Bom je pod nią włożył na noc...
Ona teraz wszystko wie,
A ja, a ja, a ja nie...
Śmiechu było co niemiara,
Gdy się cała rzecz wydała.
Nawet pani w okularach
Też się ze wszystkimi śmiała.
Bo to śmieszny przecież fakt,
Gdy poduszka gada tak.
No, a Duszek?
Otóż z Duszkiem
Stało się coś przedziwnego.
Duszek książek pod poduszkę
Nie kładzie już od dnia tego.
Uczy się już nie najgorzej,
Tylko nieraz, w czasie snu,
Drży że ta poduszka może
Wszystko z główki ukraść mu.

Он жил, как только мальчик назвал печатью.
Великий Дзич был Лейей.
Пузыри постоянно пинал только,
Он играл еще,
Кроме того
Урок не сделал это вообще
Или очень редко.
В школе, когда его спросили,
Он молчал, как очар.
Ему все еще известно за это,
Он сделал ошибки в письменном виде
И на счетах он все еще был неправ.
И из дикой природы, он имел,
А до второго класса, приятно,
Вряд ли он едва прошел.
Все волнулись,
Все спрашивали всех -
Его леди в первую очередь,
Мама, папа, бабушка, дядя:
- вот что будет тоска,
Если он так ловит?
Но призрак, как призрак,
Все играли, несмотря на ухо.
Он не хотел услышать слова,
Только над чем-то медитированным.
Один после обеда
Он нашел выход из ситуации.
«Я знаю, - подумал он:« Я знаю, что я сделаю.
Привет! Работать! Далее, смело!
Я поставлю все книги
Под подушкой на ночь.
До появления солнца,
Все от книг пойдет ».
Он сделал книгу под подушкой,
Затем он быстро прыгнул в постель,
Он быстро заснул
Долго спал,
Утром он встал очень поздно,
Он вымыл рот,
Он ел завтрак,
Однажды два положили свою одежду,
Папа на лбу ударил тесто,
Души Тогда МИК! -
В кровать,
Поймал книгу
И веселый,
Он начал бегать в школу.
Когда он бросился по улицам,
Я смотрел за шлифолкой,
Потому что с книгами
Он похитил кровать и подушку.
Он видел его ошибку,
А именно, когда он был в классе.
Все дети смеялись,
Он попал в черное отчаяние,
Он взял подушку,
Свалка
И он положил свою скамейку на скамейку.
Только HECA
Она начала, когда
Вдруг, тошка вызвала,
И он встал и ни при-ни. -
Скажи мне, что такое омела?
Души или быть, ни меня. -
Это птица - сказала подушка -
Какая ошибка кормит.
Слушать одно ухо,
Слушай второе ухо,
Очки до ... "
Будет ли этот призрак рассказать животу,
Что губы не открываются? "
Я совсем не удивлен,
Просто спрашивая Пушку на:
- Любая сказка вчера, Pustby,
Читайте, чтобы приобрести практику?
- Красивая сказка о Золушка
Он ответил голос из-под Дускека Лови.
Ты смотришь:
С скамейки туске
Высушить что-то белое.
- Что это, тоску, это? -
Это - реки с плач - это подушка ...
Я взял ее с книгами утром,
Бом положить их под ней на ночь ...
Она знает все сейчас,
И я, и я не ...
Было много смеха,
Когда она выпустила все это.
Даже в очках
Она также смело.
Потому что это смешно, ведь
Когда подушка гада да.
Ну, и большой?
Успокоиться
Там было что-то странное.
Книги под подушкой
Это не размещает его с этого дня.
Он больше не учится хуже,
Только иногда во время сна,
Это дрожит, что эта подушка может
Все от головы украсть его.