Текст песни Moonsorrow - Tulimyrsky

[1]

"Muistan, kuinka katsoin sinä yönä ulos ikkunasta.
Meri oli tyyni, ja taivaan tähtiä peitti ohut, harsomainen sumu.
Ranta oli hiljaisempi kuin koskaan, mutta minä en saanut unta.
Katselin lintujen värisevän oksillaan;
ihmettelin miksi ne ovat niin levottomia, aivan kuin olisivat odottaneet jotain.
Myöhemmin ymmärsin, että kuolema oli kuiskannut niille, aivan kuten se olisi kuiskannut meillekin jos olisimme osanneet sen kieltä."

[2]

"Aamun vielä viipyessä he saapuivat.
Kuusi pitkää ja kapeaa,
kauniisti koristeltua laivaa piirtyi sumuun alle virstan päässä siitä ikkunasta,
josta minä niitä katselin.
Seurasin, kuinka aseistetut miehet yksi toisensa jälkeen kahlasivat rantaan ja sytyttivät tulen soihtuihinsa;
ja he olivat ensin vaiti, yhtä hiljaa kuin rantakin.
Sammutin kynttilän ikkunaltani toivoen että miehet eivät olleet huomanneet minua, ja pakenin."

Aseet esiin! Soihdut esiin! Nyt menkää ja tuhotkaa! Kaikki polttakaa!
Sääliä ei ansaita, jokainen asukas surmatkaa!
Jätitte kotinne kostaaksenne, se tehkää ja täyttäkää kohtalonne!
Tahdoitte verta, nyt siihen itsenne tahrikaa!

Meri peilaa korkeita liekkejä, lohikäärmeet lepäävät ylpeinä kaiken keskellä.
Katselevat hävitystä, seuraavat tappajan kirvestä ja miekkaa.
Joku pakenee, repii nuolen selästään. Niin moni verivanaan hukkuu.
Meri peilaa korkeita liekkejä, aurinko tulen mustaan henkeen peittyy.

Niin nousee... tulimyrsky!
Mustaa verta sylkee!
Taivaan maalaa... tulimyrsky!
Liekein maata nylkee!

[3]

"Se oli kostoretki, vaikka en tiennyt sitä vielä silloin.
Miehet olivat kotoisin siitä samasta kylästä, kaukaa meren toiselta rannalta,
johon me olimme vuotta aiemmin hyökänneet...
ja minä muistan, kuinka yksi heistä oli silloin jäänyt tekemään kauppaa kanssamme;
luopio, joka ei halunnut palata omiensa luo,
ja me ostimme häneltä avaimet hänen kansansa hävittämiseen."

Ryöstäkää! Raiskatkaa!

Aamu valkenee kaukana.
Matkojen takana jo miehet miekkoinensa.
Ei näy ihmistä täällä.
Suojaa vailla on kylä, ei sitä kukaan aavista.

Hyökkäyksen nopean sarastus lähettää, jo talo toisensa jälkeen palaa.
Päivä lyhyt monelle lie. Sen jokainen muistaa mistä myöhemmin kerrotaan.
Kun hän saapui, kun hän katsoi kattojen palavan, näki rakkaiden kaatuvan.
Ei aseita laskettu. Kuolevan suulla se mistä he tulivat.

[4]

"Ei heillä paljon eloonjääneitä ollut.
Taistelutahtoa heillä kuitenkin oli, ja uusia miekkoja saattoi aina takoa.
Talven ja kevään kestäessä he rakensivat kuusi upeinta koskaan näkemääni laivaa,
ja kokosivat niihin miehiä kaikista heille suopeista naapurikylistä,
kolmenkymmentä väkivahvaa pohjanmiestä kuhunkin.
Heidän laivansa eivät pelänneet merta, ja miehet itse eivät pelänneet mitään."

Niin miehet matkalleen saatetaan.
Ja väki rannalla odottaa, kenties peloissaan.
Huuto kauas jo kiirii, nyt soutakaa!
Niin täynnä uhoa nuoret hetkeään vartovat.

Kunnes salmen suulla tyhjästä myrsky nousee.
Vaivatta repii vahvankin kannelta aaltoihin.
Pohjatuulelle Orm jo raivoissaan huutaa.
Tätä laivaa et kaada! Miehet köysiin tarttukaa!

[5]

"Ehkä se

[1]

"Я помню, как я смотрел в окно той ночью.
Море было спокойным, а звезды неба были покрыты тонким марлевым туманом.
Пляж был тише, чем когда -либо, но я не спал.
Я посмотрел на птиц, вибрирующих на их ветвях;
Я задавался вопросом, почему они были такими беспокойными, как будто они чего -то ждали.
Позже я понял, что смерть прошептала им, так же, как это было бы прошептано нам, если бы мы знали этот язык ».

[2]

"Когда они оставались утром, они прибыли.
Шесть длинных и узких,
Красиво оформленный корабль был нарисован под туманом под милей от этого окна,
От которого я смотрел их.
Я наблюдал, как вооруженные мужчины один за другим бродил на пляж и поджигал их факелы;
И сначала они молчали, так же тихо, как пляж.
Я выключил свечу из моего окна, надеясь, что мужчины не заметили меня, и я сбежал ».

Оружие! Вы оказываетесь! Теперь иди и уничтожить! Все горит!
Жаль не заработана, каждый житель убит!
Вы покинули свой дом, чтобы отомстить, сделать это и наполнить свою судьбу!
Вы хотели кровь, теперь вы сами!

Морские зеркали высокого пламени, драконы гордятся тем, что гордятся в середине.
Посмотрите на разрушение, следуйте за убийцей и мечом.
Кто -то убегает, разрывая стрелу со спины. Так много в крови тонут.
Морское зеркала высокого пламени, солнце покрыто черным духом.

Так поднимается ... Огненная буря!
Черная кровь плюет!
Небо краски ... Огненная шторм!
Самое пламя Земли - скиннинг!

[3]

"Это была месть, хотя я еще не знал этого.
Мужчины были из той же деревни, вдали от другого моря,
который мы напали годом ранее ...
И я помню, как один из них был затем, чтобы торговать с нами;
Облегчение, который не хотел возвращаться к себе,
И мы купили ему ключи, чтобы уничтожить его людей ».

Камень! Изнасилование!

Утренний рассвет далеко.
За поездками мужчины уже в мечте.
Здесь нет человека.
Есть деревня без защиты, никто не предсказывает ее.

Быстрый рассвет атаки посылает, дом вернулся за другим.
День короткий для многих лгут. Все помнят, что им сказали позже.
Когда он приехал, когда посмотрел на горещие крыши, он увидел, как любимые падают.
Оружие не рассчитано. В устье смерти, откуда они пришли.

[4]

"У них не было много выживших.
Тем не менее, у них была желание сражаться, и новые мечи всегда могут быть подделаны.
Поскольку зима и весна продолжались, они построили шесть самых великолепных кораблей, которые я когда -либо видел,
и собрал их людей из всех зефиров из соседних деревень,
Тридцать насильственных остроботницев для каждого.
Их корабли не боялись моря, и сами мужчины ничего не боялись ».

Вот как мужчины в пути.
И люди на пляже ждут, возможно, напуганы.
Крик уже спешат, теперь гребля!
Так полон угроз, молодые люди смотрят свои моменты.

До устья пролива, шторм не поднимается с нуля.
Легкие слезы от сильной палубы до волн.
Орми на нижнем ветре уже кричит.
Вы не наливаете этот корабль! Мужчины захватывают веревки!

[5]

"Возможно это