Ідуць па краіне нібыта краіна чужая.
Пачварныя гімны паўсюдна сьпяваць прымушаюць.
І маюць загад, што ні кроку назад,
І мроіцца ім, што наўкол Сталінград,
І зробяць дакладна ўсё тое, што ім загадаюць.
Краіна-руіна няўклюдна стаіць на каленях.
Пад зоркай Палынам гадуе свае пакаленьні.
І нехта бяжыць, каб спакойна пражыць,
А нехта згаджаецца моўчкі служыць.
Я ведаю - трэба забыцца на рэшткі сумленьня.
А як ты паглядзіш у вочы магутнаму Богу
Ці проста таму, каму ты перакрэсьліў дарогу
І скажаш: "Камрад, я выконваў загад,
А быў жаж загад, што ні кроку назад,
А быў жаж загад, што ніколі нікому нічога.
Going around the country is supposedly a foreign country.
Ugly hymns are made to be sung everywhere.
And have an order that no step back,
And they dream that around Stalingrad,
And they will do exactly what they are told.
The country-ruin is awkwardly on its knees.
Under the star Wormwood raises its generations.
And someone runs to live in peace,
And someone agrees to serve silently.
I know - you need to forget the remnants of conscience.
And how do you look into the eyes of a mighty God
Or just to whom you crossed the road
And you will say, "Comrade, I obeyed the order,
And there was a thirsty order that no step back,
And there was a thirsty order that never did anything to anyone.
