Δεν φεύγω αρνούμαι να αλλάξω μονοπάτια
κι ας γίναν στου μυαλού μου τα δωμάτια
φαντάσματα τα λόγια κι οι στιγμές
Θα μείνω μονάχος στου καιρού τα σκαλοπάτια
να βάφω με τα κόκκινά μου μάτια
τους μήνες, τις ημέρες τις γιορτές
Οι αγάπες πονάνε
σαν κρύσταλλα πέφτουν και σπάνε
... και κόβουν βαθιά
Οι άνθρωποι πάνε
κι εκεί που δεν πρέπει κολλάνε
το ξερω καλά
Οι αγάπες πονάνε
σαν κρύσταλλα πέφτουν και σπάνε
και κόβουν βαθιά
κι εγω δεν κοιμάμαι
σταματησα αγάπη σου να 'μαι
σταμάτησε και η καρδιά
Τι κρίμα ξανά η μοναξιά πανηγυρίζει
και μέσα στους καπνούς μου ψιθυρίζει
αλήθειες απορίες ενοχές
Στη νύχτα θα ρίξω άλλη μια φωτοβολίδα
μην τύχει και τη δει καμια ελπίδα
και έρθει να σου αλλάξει διαδρομές
Οι αγάπες πονάνε
σαν κρύσταλλα πέφτουν και σπάνε
και κόβουν βαθιά
Οι άνθρωποι πάνε
κι εκεί
I do not leave, I refuse to change paths
even if the rooms became in my mind
ghosts words and moments
I will be alone on the stairs in time
to paint with my red eyes
the months, the days the holidays
Love Hurts
like crystals they fall and break
... and cut deep
People go
and where they should not stick
I know it well
Love Hurts
like crystals they fall and break
and cut deep
I do not sleep either
I stopped being your love
the heart also stopped
What a pity that loneliness is celebrating again
and in my smoke he whispers
truths questions guilt
In the night I will throw another flare
do not get lucky and see no hope
and come to change your routes
Love Hurts
like crystals they fall and break
and cut deep
People go
κι εκε & # 943
