W zimowym gaju jaśnieją miecze.
On i ona, para wojowników
Pędzących przez blask dnia.
Przemierzają równiny, góry, oblodzone szczyty,
Przekraczają rzeki, ciesząc się polską ziemią.
Z jednej krwi, z jednej stali,
Z jednej ziemi - Polski- Matki.
Są tam gdzie kończy się życie, a zaczyna sen, błądząc
W swych marzeniach, mocno ściskają rękojeść broni.
W ciemności wojny, na polu bitwy słychać śpiew,
To wiatr targa połamanymi chorągwiami.
Zawodząc pośród przerdzewiałych mieczy,
Sterczących pomiędzy żółtymi kośćmi.
Deszcz jak łzy kaleczy twarze postaci
Stojących na szczycie wzgórza.
Krople opadają na sztandar z białym orłem w godle.
Ogień trawi to, co pozostawiliśmy zniszczeniu,
Żar świecący jak gwiazdy, tańczy w pochodzie nocy.
Tam jesteśmy my,
Spadkobierczy wodzów sprzed tysiąca zim.
A gdy i nas tam zabraknie wśród ruin miłości, szczęścia i dobra,
Pozostaną jeszcze żywioły.
Niepokonane przez żadne siły!!!
Ogień strawi mury świątyń, wiatr rozsypie żar,
A deszcz ugasi pogorzelisko.
W zimowym Gaju jaśnieją miecze .
На я ONA , пункт wojowników
Pędzących przez Blask Dnia .
Przemierzają równiny , горы, oblodzone szczyty ,
Przekraczają rzeki , ciesząc się Polska Ziemia .
Z jednej krwi , г jednej Стали ,
Z jednej Ziemi - Polski- Matki .
SA ТАМ gdzie kończy się Zycie ,zaczyna сена , błądząc
W swych marzeniach , mocno ściskają rękojeść Broni .
W ciemności wojny , па Полу Bitwy słychać śpiew ,
Для Wiatr тарга połamanymi chorągwiami .
Zawodząc pośród przerdzewiałych mieczy ,
Sterczących pomiędzy żółtymi kośćmi .
Deszcz Jak LZY kaleczy twarze postaci
Stojących па szczycie Wzgórza .
Krople opadają па sztandar г Białym Orłem ж godle .
Ogień trawi чтобы , совместно pozostawiliśmy zniszczeniu ,
ZAR świecący Jak gwiazdy , tańczy ж pochodzie nocy .
Там jesteśmy М.Ю. ,
Spadkobierczy wodzów sprzed tysiąca зим .
Гды я NAS ТАМ zabraknie wśród разорения miłości , szczęścia я Добра ,
Pozostaną jeszcze żywioły .
Niepokonane przez Zadné Силы !!!
Ogień strawi Муры świątyń , Wiatr rozsypie ZAR ,
Deszcz ugasi pogorzelisko .
