Երբոր բացվին դռներն հուսո,
Եվ մեր երկրեն փախ տա ձմեր,
Չքնաղ երկիրն մեր Արմենիո,-
Երբ փայլե յուր քաղցրիկ օրեր.
Երբոր ծիծառն իր բույն դառնա,
Երբոր ծառերն հագնին տերև՝
Ցանկամ տեսնել զիմ Կիլիկիա,
Աշխարհ՝ որ ինձ ետուր արև:
{ Տեսի դաշտերըն Սուրիո,
Լյառն Լիբանոն և յուր մայրեր.
Տեսի զերկիրըն Իտալիո,
Վենետիկ և յուր գոնդոլներ.
Կղզի, նման չիք մեր Կիպրիա,
Եվ ո՛չ մեկ վայրն է արդարև
Գեղեցիկ քան զիմ Կիլիկիա,
Աշխարհ՝ որ ինձ ետուր արև: }
Հասակ մը կա մեր կենաց մեջ,
ՈՒր ամենայն իղձ կավարտի.
Հասակ մը, ուր հոգին ի տենչ՝
Հիշատակաց յուր կարոտի.
Հորժամ քնարս իմ ցրտանա,
Սիրույն տալով վերջին բարև՝
Երթամ ննջել հիմ Կիլիկիա,
Աշխարհ՝ որ ինձ ետուր արև:
When the doors open I hope
And let our country flee for winters,
Wonderful country our Armenia -
When his sweet days shine.
When the swallow becomes its nest,
When the trees are clothed!
I want to see Zim Cilicia,
A world that has given me back!
{See the fields of Surio,
Lyarn Lebanon և your mothers.
See country Italy,
Venice gondolas.
Island, you are not like our Cyprus,
And no place is fair. "
More beautiful than winter Cilicia,
A world that has given me back! }
There is a height in our toast,
Where all the longing will end.
A height where the soul longs for:
He mentioned his longing.
I want my lyre to freeze,
Giving love to the last bar!
I will go to sleep in Cilicia,
A world that has given me back!
