Текст песни Todar - Dzie moj kraj

Да 79-годдзя Уладзіміра Караткевіча.

Дзе мой край? Там, дзе вечную песню пяе Белавежа,
Там, дзе Нёман на захадзе помніць варожую кроў,
Дзе на ўзвышшах Наваградскіх дрэмлюць суровыя вежы
І вішнёвыя хаты глядзяцца ў шырокі Дняпро.
Ты ляжыш там, дзе сіняя Прыпяць ласкава віецца,
Дзе Сафія плыве над Дзвіною, нібы карабель…
Там, дзе сэрца маё з першым крокам, як молат, заб’ецца,
Калі б нават сляпым і глухім я прыйшоў да цябе.
Што сляпым? Нават мёртвым успомню высокія зоры,
Над ракою чырвонай і цьмянай палёт кажаноў,
Белы ветразь на сініх, на гордых, як мора, азёрах,
І бары‑акіяны, і неба — разлівы ільноў.
Дзе мой край? Там, дзе людзі ніколі не будуць рабамі,
Што за поліўку носяць ярмо ў безнадзейнай турме,
Дзе асілкі‑хлапцы маладымі ўзрастаюць дубамі,
А мужчыны, як скалы, — ударыш, і зломіцца меч.
Дзе мой край? Там, дзе мудрыя продкі у хвоях паснулі,
Дзе жанчыны, як радасны сон у стагах на зары,
А дзяўчаты, як дождж залаты. А сівыя матулі,
Як жніўё з павуціннем і добрае сонца ўгары.
Там звіняць неўміручыя песні на поўныягрудзі,
Там спрадвеку гучыць мая мова, булатны клінок.
Тая гордая мова, якую і тады не забудзем,
Калі сонца з зямлёю ў апошні заглыбяцца змрок.
Ты — наш край. Ты — чырвоная груша над дзедаўскім домам,
Лістападаўскіх знічак густых фасфарычная раць,
Ты — наш сцяг, што нікому, нікому на свеце, нікому
Не дамо абсмяяць, апаганіць, забыць ці мячом зваяваць.
Мы клянёмся табе баразной сваёй першай на полі
І апошняй раллёй, на якую ўпадзём у журбе.
Мы клянёмся табе, што ніколі,
Ніколі,
Ніколі,
Так,
Ніколі ня кінем,
Не кінем,
Не кінем цябе.

By the 79th anniversary of Vladimir Karatkevich.

Where is my land? Where the eternal song singing Bialowieza,
 Where the Neman in the West to remember the enemy's blood,
 Where in the uplands Nowogródek asleep severe tower
 And cherry home look into a wide Dnieper.
 You lie where blue Pripyat gently winds,
 Where Sofia floats over Dvina like a ship ...
 Where my heart is with the first step, like a hammer, clogged,
 If even the blind and deaf, I have come to you.
 What is blind? Even the dead will remember the high stars,
Over the river red and misty flying bats,
White sail in the blue, to the proud, as the sea, lakes,
And the bar, oceans, and skies - spills flax.
Where is my land? Where people will never be slaves,
What kind of soup are the yoke in a hopeless prison
Where athletes, young boys grow oaks,
And men like rocks - blows, and Broken Sword.
Where is my land? Where the wise forefathers fell asleep in broad daylight,
Where women are joyful sleep in the stacks at the beginning,
A girl like golden rain. A gray-haired mother,
As zhnivё with cobwebs and good sun above.
There ring immortal songs on povnyyagrudi,
There anciently sounds my tongue, damask blade.
That proud language, which then will not forget,
When the sun with the earth in the last zaglybyatstsa darkness.
You - our region. You - red pear over ancestral home,
November's shooting stars thick phosphorescent host,
You - our flag that no one, no one in the world, no one
Let us not mock, to profane, to forget or to fight with a sword.
We pledge to you my first furrow on the field
And last arable land, which will fall into affliction.
We swear to you that never,
ever
ever
so
Never throw,
Do not throw,
Do not throw you.