ყოველთვის, როცა დაბერავს ქარი
და ტყეს მთებისას გაიფრენს აფრად,
ვერხვის ფოთოლთა თეთრი ლაშქარი
აშრიალდება უშორეს ზღაპრად.
ზღაპარი იგი მათრობს და მხიბლავს
ძველი ღვინის სმით, უგონოდ, მძაფრად;
სადღაც დაკარგულ ვარდს და გვირილებს
მოგონებებში ვიჭერ თანაბრად.
ეს იყო წინათ, დიდი ხნის წინათ.
სად როდის, რისთვის, არ ვიცი, არა!
იყვნენ ოდესღაც და მიეძინათ...
ღელავს ფოთლების მწყობრი კამარა.
მას შემდეგ ბედი და იალქანი
ქარის სიმძიმით გადაიხარა,
შენ კი სადა ხარ ამდენი ხანი?
რისთვის, ან ვისთან, არ ვიცი, არა!
ეს იყო წინათ, დიდი ხნის წინათ,
ეს იყო ვერხვის ფოთლების კვნესა.
დრომ ყვავილებით დაგვაგვირგვინა,
მე პაჟი ვიყავ, ის კი - პრინცესა.
Всегда, когда дует ветер
И лес летит в горах,
Белая орда листьев листьев
Оказывается, это сказка.
Сказка, это дает вам безумие и веселье
Со старым вином, неосознанно, сильно;
Где -то в потерянной розе и романах
Я равно поймаю воспоминания.
Это было давно.
Где, почему, я не знаю, нет!
Они когда -то и спали ...
Листовая камера обеспокоена.
С тех пор судьба и парус
Тяжесть ветра была оплачена,
Где ты так долго?
Почему или с кем я не знаю, нет!
Это было давно,
Это был лист листьев.
Время расцвело цветами,
Я был страницей, и он был принцессой.
