Ես իմ անուշ Հայաստանի արևահամ բարն եմ սիրում,
Մեր հին սազի ողբանվագ, լացակումած լարն եմ սիրում,
Արնանման ծաղիկների ու վարդերի բույրը վառման
ՈՒ նաիրյան աղջիկների հեզաճկուն պարն եմ սիրում:
Սիրում եմ մեր երկինքը մուգ, ջրերը ջինջ, լիճը լուսե,
Արևն ամռան ու ձմեռվա վիշապաձայն բուքը վսեմ,
Մթում կորած խրչիթների անհյուրընկալ պատերը սև
ՈՒ հնամյա քաղաքների հազարամյա քարն եմ սիրում:
ՈՒր էլ լինեմ – չեմ մոռանա ես ողբաձայն երգերը մեր,
Չեմ մոռանա աղոթք դարձած երկաթագիր գրերը մեր,
Ինչքան էլ սուր սիրտս խոցեն արյունաքամ վերքերը մեր,
Էլի ես որբ ու արնավառ իմ Հայաստան յարն եմ սիրում:
Իմ կարոտած սրտի համար ոչ մի ուրիչ հեքիաթ չկա,
Նարեկացու, Քուչակի պես լուսապսակ ճակատ չկա,
Աշխարհ անցիր, Արարատի նման ճերմակ գագաթ չկա,
Ինչպես անհաս փարքի չամփա` ես իմ Մասիս սարն եմ սիրում:
Я люблю свой сладкий армянский варвар,
Я люблю проволоку нашего старого SAZ, плачущего шнура,
Кровь кровавых цветов и роз
И я люблю Nairyan Girls грациозным танцем.
Я люблю нашу небес темную, воду, озеро озеро,
Солнце и зимняя стрекоза находятся возвышенно,
Неустойчивые стены потерянной кухни темные
И я люблю тысячелетний камень в старых городах.
Где бы я ни был, я не забуду оплакивать нас песни.
Я не буду забывать молитвенные письменные писатели для нас,
Независимо от того, насколько острым сердцем болит кровные раны для себя,
Мне все еще нравится сирота и моя в моей Армении Яр.
Нет морьговой сказки для моего пропущенного сердца,
Нарекаци, как корона Кучака, нет фронта,
Иди в мир, нет белого топа, как Арарат,
Как сделать невыразимый участок, я люблю гору Масис.
