Текст песни Дмитрий Войтюшкевич - Dzie moj kraj

Дзе мой край? Там, дзе вечную песню пяе Белавежа,
Там, дзе Нёман на захадзе помніць варожую кроў,
Дзе на ўзвышшах Наваградскіх дрэмлюць суровыя вежы
І вішнёвыя хаты глядзяцца ў шырокі Дняпро.
Ты ляжыш там, дзе сіняя Прыпяць ласкава віецца,
Дзе Сафія плыве над Дзвіною, нібы карабель…
Там, дзе сэрца маё з першым крокам, як молат, заб’ецца,
Калі б нават сляпым і глухім я прыйшоў да цябе.
Што сляпым? Нават мёртвым успомню высокія зоры,
Над ракою чырвонай і цьмянай палёт кажаноў,
Белы ветразь на сініх, на гордых, як мора, азёрах,
І бары‑акіяны, і неба — разлівы ільноў.
Дзе мой край? Там, дзе людзі ніколі не будуць рабамі,
Што за поліўку носяць ярмо ў безнадзейнай турме,
Дзе асілкі‑хлапцы маладымі ўзрастаюць дубамі,
А мужчыны, як скалы, — ударыш, і зломіцца меч.
Дзе мой край? Там, дзе мудрыя продкі у хвоях паснулі,
Дзе жанчыны, як радасны сон у стагах на зары,
А дзяўчаты, як дождж залаты. А сівыя матулі,
Як жніўё з павуціннем і добрае сонца ўгары.
Там звіняць неўміручыя песні на поўныягрудзі,
Там спрадвеку гучыць мая мова, булатны клінок.
Тая гордая мова, якую і тады не забудзем,
Калі сонца з зямлёю ў апошні заглыбяцца змрок.
Ты — наш край. Ты — чырвоная груша над дзедаўскім домам,
Лістападаўскіх знічак густых фасфарычная раць,
Ты — наш сцяг, што нікому, нікому на свеце, нікому
Не дамо абсмяяць, апаганіць, забыць ці мячом зваяваць.
Мы клянёмся табе баразной сваёй першай на полі
І апошняй раллёй, на якую ўпадзём у журбе.
Мы клянёмся табе, што ніколі,
Ніколі,
Ніколі,
Так,
Ніколі ня кінем,
Не кінем,
Не кінем цябе.

Where is my land? Where Belovezhskaya sings an eternal song,
Where the Neman in the west remembers the enemy's blood,
Where on the hills of Navahrudak doze off stern towers
And cherry houses look into the wide Dnieper.
You lie where the blue Pripyat gently curls,
Where Sophia floats over the Dvina, like a ship…
Where my heart beats like a hammer with the first step,
If even the blind and deaf I came to you.
What blind? Even the dead will remember the high stars,
Over the river the red and dim flight of bats,
White sail on the blue lakes, proud as the sea,
And bars ‑ oceans, and the sky - spills of flax.
Where is my land? Where people will never be slaves,
What a watering can bear a yoke in a hopeless prison,
Where strongmen ‑ boys young grow oaks,
And men, like rocks, - you will strike, and the sword will break.
Where is my land? Where the wise ancestors in the pines slept,
Where women like a joyful dream in the haystacks at dawn,
And the girls are like a rain of gold. And gray moms,
Like a harvest with a cobweb and a good sun on top.
There ring immortal songs on full breasts,
My language, the damask blade, has been heard there since time immemorial.
That proud language that we will not forget even then,
When the sun with the earth at last the darkness will sink.
You are our land. You are a red pear over your grandfather's house,
November dwarfs dense phosphoric army,
You are our flag that no one, no one in the world, no one
We will not make fun of, defile, forget or conquer with the sword.
We swear to you by furrowing our first on the field
And the last plow, which will fall in sorrow.
We swear to you that never,
Never,
Never,
Yes
Never quit
Don't throw
We will not abandon you.