Нашы ворагі гатовы: крыжакі стаяць ля муру.
Эх, нямецкія сабакі, хочуць дзерці нашу скуру!
Алебарды навастрылі, шастапёры паўздымалі,
З кім змагацца яны будуць, ім магістры не сказалі.
Бо каб ведалі імя, паўцякалі б з поля бою:
Ніхто з рыцараў ня марыў разьвітацца з галавою.
Бо крыжацкую навалу – той славуты шыхт нямецкі –
Зь зямлёй заўжды раўняў наш Давыдзе Гарадзенскі.
Помніць яго бацька Нёман, помніць нашая зямля,
Помняць людзі ў Гародні, помніць і Нямеччына.
Не шкадуючы жыцьця, замак свой ён бараніў,
А ў паходзе на крыжакаў іх бязьлітасна лупіў.
Наш Давыдзе - гэта шчыт на заходнім рубяжы,
А ў пагоні – гэта меч, якім ворага сячы.
У Гародні ёсьць свой слаўны наш герой,
Які праз стагодзьдзі павядзе ў бой!
Наш герой павядзе ў бой!
Наш герой павядзе ў бой!
Наш герой павядзе ў бой!
Наш герой павядзе ў бой!
Наши враги готовы: крестоносцы стоят около Мура.
О, немецкие собаки, хотите порезать нашу кожу!
Olbards перегружаются, шаштопоры,
С кем они будут бороться с ними, мастера не сказали.
Ведь, чтобы узнать имя, сосредоточенное на поле битвы:
Ни один из рыцарей не мечтал о дивине до головы.
В конце концов, кроссман Навалов - знаменитый немецкий немецкий -
С землей всегда Рекс наш Дэвид Гродно.
Помни его отец Неман, помните нашу землю,
Помните людей в Гродно, помните и Германия.
Не жаловай, его замок он был защищен,
И в кампании на крестоносцах пролищают их.
Наш Дэвид - щит на западной очереди,
А в погоне - это меч, которого враг будет сидеть.
В Гродно его великолепный наш герой,
Который через век будет вести себя в бою!
Наш герой будет вести себя в битве!
Наш герой будет вести себя в битве!
Наш герой будет вести себя в битве!
Наш герой будет вести себя в битве!
