Ты хадзіў, ты шукаў, ты блукаў
І ня бачыў навокал адказаў.
Позіркі іншых спіной адчуваў –
Адзіноцтва пачуў не адразу.
Ты рабіў у светачы шлях,
У ланцугі сябе закаваў,
Паступова галаву скланіў
І за руку ўзяў цябе жах.
Ты пытаеш у старых багоў:
“Дзе знайсці дзедаў сляды?
Куды далей ісці? Што рабіць?
Каб убачыць сябе ў імгле?”
Ты пачуў крыві загад,
Узгадаў хто ты такі.
Уставай, давай, уставай!
Ды руку сваю ўздымай!
Уздымі!
Ад сэрца да бога
Да неба да сонца,
Ад сэрца да бога
Да неба да зор.
У вачах тваіх сонцаварот
І аднекуль з’явілася моц.
Зразумеў, што жадаў зразумець.
Ты ідзеш і цябе не спыніць.
Вы гуляли, вы искали, вы бродили
И не видел вокруг ответов.
Глаза других обратно войлочны -
Работа слышала не сразу.
Вы делали во всем мире
В цепочке самых чехлов,
Постепенно голова сделано
И рука взяла тебя ужас.
Вы спрашиваете в старых богах:
«Где найти следы деда?
Куда продолжать? Что делать?
Чтобы увидеть себя в этом? "
Вы услышали заказы крови,
Он вспомнил, кто ты такой.
Вставай, давай, вставай!
Да, рука твой лифт!
Снязь!
От сердца к Богу
До неба на солнце,
От сердца к Богу
На небо до звезды.
В глазах твоего сонара
И где-то была сила.
Я понял, что хотел понять.
Вы идете и не останавливаете тебя.
