ქარი აიხვეტავს ფოთლებს,
სუნთქვა თმაშევერცხლილ მთათა
ზამთრის მოლოდინში შეშას ვამტვრევთ ჩვენი ქოხის კართან.
ხვალე ნანადირევს მოგვრი კლდეზე დავიტყავებ მუხლებს.
თოვლით გატენილებს ცივებს , ცაზე წამოგიშლი ღრუბლებს
გაზაფხულის პირზე მზის ფერ ყვავილს დაგიკრეფდი კლდეში
გვირგვინს დაგიწნავდი ისეთს მორთულს ათასნაირ ფერში
თეთრად გავათენებთ ღამეს, გვეგოს ფარდაგი და ტყავი
ჩუმად მიმღეროდე რამეს მედოს შენს მუხლებზე თავი
გარეთ აბარდნიდეს თეთრად შენ კი სანთლის შუქზე ქსოვდე
დეკის ჩაის ვსვამდეთ ერთად მერე ლექსების თქმას მთხოვდე
ქოხი შუა ტყეში გვედგას ნალმიჭედებული კარით
მხოლოდ ჩვენ ვუსმენდეთ ფეთქვას გარეთ მოგუგუნე ქარის.
არც შენ იქნებოდი ცოლი, არც მე მერქმეოდა ქმარი...
Ветер дует листья,
Дышать в настроенной горе
В ожидании зимы мы раздавим дрова у двери нашей хижины.
Завтра я стану на колени на скалистом скале.
Снег с простудой, облака неба падают в небо
Весна на лице солнца на цветке с цветом
Я хотел бы внести вас в курс тысяч цветов
Мы проведем ночь белой, у нас будет коврик и кожа
Молча
Вне абарднидного белого ты даже вязал свечу в свете
Выпейте чай вместе, а затем попросите сказать, что стихи
Хижина посреди леса с вязаной дверью
Только мы слушали взрыв за пределами ветра.
Вы бы не были женой, ни мужем не был мужем ...
