Текст песни 10 - 10

А зараз я розповім тобі, як зустрічався з дияволом.
Диявол, Маріє, керується єдиним правилом:
він вводить тобі під шкіру мед і олово,
він пришиває тобі до тіла своє серце й голову.
Ходи тепер з його головою, дивися його очима.
Лови тепер сонце в небі, думай, у чому причина.
Все одно нічого не зрозумієш, нічого не упіймаєш.
Залишишся з тим, у що віриш, себто із тим, що маєш.
Диявол, Маріє, — чорний кравець із Бронкса,
в легені йому залито вогонь, в очах його тане бронза,
шиє святкові костюми, виміряє коштовну тканину,
влаштовує перестрілки й вуличну різанину.
Приводить до себе вночі золотих китаянок,
топить в затоці їхні тіла на ранок,
вкладає тобі до рук пакунки й ранкову пресу,
просить віднести, записує на шпалерах адресу.
І я, Маріє, розносив спраглим ці передачі,
ці невагомі згортки, ці конверти гарячі,
зношував серце під улюбленою футболкою,
пробивав собі шкіру його циганською голкою.
Але мене завжди рятувала твоя увага,
тримала твоєї любові липнева спрага,
боронили твої дерева, що снігом покрилися,
наповнювала теплом родимок твоїх кирилиця.
Диявол, Маріє, не знає, що має робити з нами,
з нашими голосами, з нашими снами.
Він має справу з шовком, він тримається суші.
Що йому наші біди, що йому наші душі?
Йому ніколи не знати, як ламається голос
від розмов із тобою, як висихає горло
від того, що ти мовчиш, як виростають рослини
й гояться шрами від твоєї світлої слини.
Що він може знати в своїй майстерні?
Наші співи для нього — такі нестерпні.
Наша запеклість для нього — така противна.
Відсутність віри для нього особливо дивна.

А зараз я раскажу як сустракаўся з д'яблам.
Д'ябал, кіруецца одным адзіным правілам:
ён уводзіць табе пад скуру мёд і волава,
ён прышывае сваё сэрца і галаву.

Д'ябал, - чорны кравец з Бронкса,
ў лёгкія агонь у вачах растае бронза,
шые касцюмы, памерае тканіна,
задавальняе перастрэлкі разню.

Прыводзіць да сябе ноччу кітаянак,
топіць у заліве іх цела на раніцу,
ўкладвае табе ў рукі пакеты і прэсу,
просіць аднесці,

Д'ябал, Марыя, не ведае, што павінен рабіць з намі,
з нашымі галасамі, з нашымі снамі.
Ён мае справу з шоўкам, ён трымаецца сушы.
Што яму нашыя беды, яму нашы душы?

Што ён можа ведаць у сваёй майстэрні?
Нашы песні для яго - такія невыносныя.
Наша лютасьці для яго - такая адваротная.
Адсутнасць веры для яго асабліва дзіўная.

And now I will tell you how I met the devil.
The devil, Mary, is guided by a single rule:
he injects honey and tin under your skin,
he sews his heart and head to your body.
Walk now with his head, look with his eyes.
Catch the sun in the sky now, think what the reason is.
All the same you will not understand anything, you will not catch anything.
You will stay with what you believe in, that is, with what you have.
The devil, Marie, is a black tailor from the Bronx,
fire is in his lungs, bronze is melting in his eyes,
sews holiday costumes, measures precious fabric,
arranges shootings and street massacres.
Brings to the night golden Chinese women,
drowns their bodies in the bay in the morning,
puts packages and morning press in your hands,
asks to carry, writes down on wall-paper the address.
And I, Marie, carried these transmissions to the thirsty,
these weightless scrolls, these envelopes are hot,
worn out his heart under his favorite T-shirt,
pierced his skin with his gypsy needle.
But I've always been saved by your attention,
July thirst kept your love,
defended your snow-covered trees,
the Cyrillic alphabet filled your moles with warmth.
The devil, Mary, does not know what to do with us,
with our voices, with our dreams.
He deals with silk, he sticks to sushi.
What are our troubles to him, what are our souls to him?
He never knows how his voice breaks
from conversations with you, as the throat dries up
from the fact that you are silent as plants grow
and the scars from your light saliva heal.
What can he know in his workshop?
Our singing for him is so unbearable.
Our bitterness for him is so disgusting.
Lack of faith is especially strange to him.

And now I will tell you how I met the devil.
The devil is governed by a single rule:
he puts honey and tin under your skin,
he sews his heart and head.

The Devil, a black tailor from the Bronx,
in the lungs the fire in the eyes melts bronze,
sews suits, measures fabric,
satisfies massacre shootings.

Leads to the night of Chinese women,
drowning in the bay their bodies in the morning,
puts bags and presses in your hands,
asks to include

The devil, Mary, does not know what to do with us,
with our voices, with our dreams.
He deals with silk, he sticks to sushi.
What are our troubles to him, what are our souls to him?

What can he know in his workshop?
Our songs are so unbearable for him.
Our rage for him is so disgusting.
The lack of faith is especially strange to him.